«Δεν έχω ετοιμάσει λόγια, ό, τι σου γράφω το δημιουργώ τούτη τη στιγμή σαν απόσταγμα ζύμωσης που έγινε μέσα μου συνειδητά και ασυνείδητα, όλο αυτόν τον καιρό, από τότε που ήρθα και κάθισα στην καρέκλα σου, μέχρι την στιγμή που μου τηλεφώνησες για να σου δώσω τη μαρτυρία μου, μέχρι την στιγμή που έλαβα το βιβλίο σου, μέχρι σήμερα που σου γράφω και μεσολάβησαν σκέψεις και συναισθήματα ανάμεσα σε όλες αυτές τις στιγμές.
Για ό, τι έγινε στην εμπειρία που μου δώρισες, δεν έχω εμπεριστατωμένη άποψη, δεν έχω πίστη, η μη πίστη στην μεθοδολογία και δεν γνωρίζω τι ήταν αλήθεια και τι όχι, ούτε κι ακριβώς καταλαβαίνω η τοποθετούμαι.
Έχω επιθανάτια εμπειρία, έχω δει άγιο που με βοήθησε να συνέλθω μετά το ατύχημα, είμαι κ εγώ ένα είδος θεραπεύτρια με διάφορες μεθοδολογίες που έχω εκπαιδευτεί, έχω εμπειρίες «της Παναγιάς τα μάτια» τέλος πάντων θέλω να πω😆 και δεν τοποθετούμαι απόλυτα σε κάτι, ούτε και την αλήθεια γνωρίζω.
Πιστεύω στην πίστη όμως και ότι αυτή δημιουργεί ύλη και αποτέλεσμα.
Έτσι, νιώθω έναν σεβασμό για εσένα.
Νιώθω έναν σεβασμό για το έργο σου ως θεραπευτής.
Αντιλαμβάνομαι και αφουγκράζομαι την πίστη και την πρόθεση σου στο έργο που κάνεις και που έδωσες και σε εμένα στην συνέδρια μας.
Όταν έφυγα τότε από την συνέδρια μας ήμουν δεν ξέρω το συναίσθημα να περιγράψω… Έτσι είχα νιώσει όταν έκανα την εκταφή του πατέρα μου😁
Σοκ και δέος και χαμένη. Σαν να πάταγα σε μη γνώριμα μέρη.
Δεν ήξερα αν είναι αλήθεια ότι έγινε, αλλά η δουλειά είχε γίνει, ό, τι κι αν αμφισβητούσε ο εγκέφαλος.
Ανοίγοντας τις σελίδες του βιβλίου σου και διαβάζοντας το περιστατικό μου αφού διάβασα κάποια άλλα πρώτα σκέφτηκα, πήγα πίσω, έψαξα για μετρήσιμα αποτέλεσμα μετά τη συνέδρια μας.
Και υπήρχαν!
Από τότε δεν ξανά πήγα σε μνημόσυνο του Γιώργου που έφυγε και πήγαινα για 17 συναπτά έτη, ανελλιπώς, έτσι; 🙂
Δεν ξανά ένιωσα βάρος η σκέψεις, αισθήσεις δυσάρεστες να πλανώνται στον αέρα. Ήταν σαν ξένο πια για εμένα σαν να ξεγράφτηκε η εγγραφή. Ένιωθα και παραμένω καθαρή και ελεύθερη από τον Γιώργο.
Στο εξοχικό μου όπου έγινε και το τροχαίο έχω περάσει τα παιδικά εφηβικά και τα περισσότερα ενήλικα καλοκαίρια της ζωής μου. Είναι ένα μέρος συνδεδεμένο με πανέμορφες εμπειρίες που πάντα όταν πηγαίνω νιώθω ξενοιασιά, χαρά, ευτυχία. Αυτό μετά το ατύχημα συνεχίστηκε αλλά παράλληλα μπήκαν και συναισθήματα σκιερά, στο φόντο υπήρχε μια θλίψη. Μετά την συνεδρία μας η σκιά έφυγε μετά από 17 χρόνια και πια έχει μείνει η καθαρή χαρά και ξενοιασιά χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη. Και είναι σημαντικότατο για εμένα αυτό γιατί δεν ήθελα να εγκαταλείψω ένα μέρος που είναι το σπίτι μου… και σαν υλικό σπίτι αλλά και μέσα στην καρδιά μου…
Λειτούργησε λοιπόν… και θέλω να σου πω ότι έκανες καλή δουλειά…
Και σε ευχαριστώ πολύ…
Να σε έχει ο Θεός φωτισμένο να πράττεις το έργο σου.
Κλείνω λέγοντας ξανά ότι νιώθω σεβασμό για εσένα, γιατί βοηθάς τους ανθρώπους όχι με 100 συνεδρίες, αλλά άμεσα και αποτελεσματικά.
Μπορεί να μην στο λέμε όλοι, γιατί δεν το καταλαβαίνουμε, εγώ τουλάχιστον δεν το κατάλαβα…[Δική μου υπογράμμιση]
Αλλά ήταν μεγάλη υπόκωφη και κυριαρχική θλίψη μέσα μου που με στοίχειωνε και παρόλο που είμαι πολύ χαρούμενη πρόσχαρη και δημιουργική στη ζωή, είχα γινάτι, είχα βαθιά θλίψη στο πίσω μέρος.
Πάει έφυγε, ανάσα…
Κάνεις καλή δουλειά άνθρωπε είσαι δυνατός επιστήμονας.
Εύχομαι να καθίσουμε με καλή παρέα μια μέρα σε μια ταβέρνα να φάμε, να πιούμε το κρασί μας και να συζητήσουμε για τα υπερκόσμια, γιατί είναι και στο δικό μου αίμα μέσα»
[Σχολιασμός πάνω στο περιστατικό της «Μαρίας» στο κεφάλαιο Άωροι και Βιαιοθάνατοι από το βιβλίο μου Σκιώδεις Παρεισφρήσεις, (σελ. 196 – 215).
Το κείμενο το έγραψε αφού πρώτα διάβασε το βιβλίο και “ένωσε τις κουκίδες”. Εν τω μεταξύ, έχουν περάσει επτά ολόκληρα χρόνια από τη συνεδρία μας…]