Την υπνοσκόπηση θα την χαρακτήριζα ως μιά ριζοσπαστική εναλλακτική θεραπευτική προσέγγιση και αυτό γιατί αρχίζει εκεί που τελειώνουν οι άλλες προσεγγίσεις. Γιατί πάει στη ρίζα του προβλήματος και γιατί δεν περιορίζεται στο περιβάλλον ενός γραφείου ή στο ασφυκτικά στενό πλαίσιο του 50λεπτου. Η υπνοσκόπηση έρχεται σε κάθετη ρήξη με την κατεστημένη ψυχοθεραπευτική προσέγγιση όχι μόνον γιατί χρησιμοποιεί διαφοροποιημένες καταστάσεις συνείδησης, αλλά και γιατί χρησιμοποιεί τα φυσικά στοιχεία του περιβάλλοντος για να πετύχει το σκοπό της.
Η «συνεδρία» μπορεί να λάβει χώρα στην κορυφή ενός βουνού, σε μια παραλία ή σε μια σπηλιά. Η «παθολογία» των κατοίκων των αστικών κέντρων που είναι εγκλωβισμένοι σε σύγχρονες και ακαλαίσθητες τσιμεντούπολεις, δεν μπορούν εύκολα να βρούν τον δρόμο τους μέσα σ’ ένα γραφείο όσο καλαίσθητο κι αν είναι. Στοιχεία όπως το τρεχούμενο νερό μιας πηγής, ο φλοίσβος της θάλασσας, η μυρωδιά του χώματος μετά την βροχή, ο πηγαίος χορός και οι ήχοι μιας γνήσιας μουσικής, μπορεί να σταθούν πιο σημαντικά ώς το προς να φέρουν έναν άνθρωπο σε επαφή με το είναι του. Θεωρώ πως πολλές απο τις διαταραχές που ταλαιπωρούν τους συνανθρώπους μας, οφείλονται καθαρά στην χρόνια αποξένωση απο το φυσικό περιβάλλον.
Άλλος ένας λόγος που η υπνοσκόπηση έρχεται σε ρήξη με την ψυχοθεραπεία (όπως αυτή ασκείται σήμερα) είναι το ότι τον άνθρωπο με κάποιο πρόβλημα δεν τον τοποθετεί απέναντι αλλά δίπλα στον θεραπευτή και το κάνει αυτό χωρίς να τον αντιμετωπίζει ως ασθενή εντάσσοντας τον στα συρταράκια του DSM.
Το talk-therapy που σήμερα κυριαρχεί ως τάση είναι αναποτελεσματικό γιατί βασίζεται στον διάλογο (ή μάλλον τον μονόλογο του ασθενούς ή πελάτη) δηλαδή το φλύαρο επίπεδο του συνειδητού και δεν τολμά να εμβαθύνει στις πιο βαθύτερες στρώσεις της συνείδησης και να αντιμετωπίσει την σκιώδη πλευρά της.
Αν πολλοί συνάνθρωποι μας γύρισαν την πλάτη τους σ’ αυτή την προσέγγιση το έκαναν γιατι δεν πείστηκαν απο την αποστασιοποιημένη, απόμακρη και «φαστφουντάδικη» προσέγγιση. «Άμα είναι ο ρόλος του ψυχολόγου» είπε μία φίλη μου «αυτός του καθρέφτη του σπιτιού μου τότε τα λέω και σε μια φίλη μου».
Μια προσέγγιση που δεν λαμβάνει υπόψη της την ύπαρξη ενός πνευματικού κόσμου ή τον αντιμετωπίζει με χλευασμό είναι καταδικασμένη να βλέπει τον κόσμο μονοδιάστατα. Ο βιολογικός αναγωγισμός που προσπαθεί να αποδώσει τα πάντα σε βιοηλεκτρικοχημικές αντιδράσεις και αλληλεπιδράσεις των συνάψεων των νευρώνων είναι απο αστείες έως θλιβερές. Ειλικρινά, θα ήθελα ένας απο αυτούς τους Νομπελίστες να μου «αποδείξει» με μαθηματικό, φυσικό, βιοχημικό ή όποιον άλλο τρόπο αυτός επιθυμεί τι γινόταν μέσα στο κεφάλι του Μότσαρτ όταν αυτός έγραφε το Ρέκβιεμ. Και επειδή ο εγκέφαλος του Μότσαρτ έχει γίνει καστανόχωμα εδώ και καιρό ας πάρουν έναν οποιοδήποτε σύγχρονο εν ζωή μουσουργό και ας μας δείξουν με τις φαντασμαγορικές τεχνικές τους ( αξονικές, μαγνητικές, EEG, αναλύσεις και οτι άλλο θέλουν) πως ο καθένας απο εμάς θα μπορούσε να γίνει ιδιοφυία…
Εδώ δεν αμφισβητώ την πρόοδο (μάλλον επανάσταση) της σύγχρονης επιστήμης και ιατρικής. Αμφισβητώ την αλαζονική προσέγγιση της και την δήθεν παντογνωσία της. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε για να καταλάβουμε πως λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος στη βιολογική του διάσταση, πόσο μάλλον στην ψυχική…
