… Στη σύγχρονη χρήση, ο όρος «κλινικός» χρησιμοποιείται καταχρηστικά ως προωθητική υπερβολή με στοιχεία έπαρσης για να προσδώσει περαιτέρω βαρύτητα στην ανύπαρκτη ασθένεια του ασθενούς που για παράδειγμα μετονομάζει την γνωστή σ’ όλους μας κακή διάθεση ως «κλινική κατάθλιψη». Τη χρησιμοποιεί για να προσδώσει μια αύρα ιατρικής επάρκειας σε μη ιατρικό προσωπικό που ασχολείται με μη ιατρικές δραστηριότητες, για παράδειγμα να αποκαλεί ψυχολόγους που ασχολούνται με ανθρώπους και όχι με πειραματόζωα «κλινικούς ψυχολόγους», ή, να προτείνει ότι φάρμακα αμφίβολης αξίας έχουν επικυρωθεί επιστημονικά ως αποτελεσματικά, για παράδειγμα διαφήμιση φυτικών φαρμάκων ως «κλινικά ελεγμένα»…
Thomas Szasz, 2001
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με τον καθηγητή της Ψυχιατρικής Thomas Szasz. Έχουμε γεμίσει με κλινικούς ψυχοθεραπευτές, κλινικούς διατροφολόγους, και φυσικά «κλινικούς υπνοθεραπευτές»… Ένας όρος υπερφίαλος που είναι στην ουσία βερμπαλιστικός πλεονασμός μιας και η θεραπευτική ύπνωση μπορεί να λάβει χώρα μόνο σε κλίνη. Όλοι ξεχνάνε από που προέρχονται αυτές οι λέξεις. Μα φυσικά από την αρχαία Ελλάδα. Οι κλινικές λέγονται έτσι παγκοσμίως γιατί κάποτε σ’ αυτόν εδώ τον ευλογημένο τόπο, στην ευρύτερη Ελλάδα και στα 320 και πλέον Ασκληπιεία δέσποζε η θεραπεία της εγκοίμησης που στα πρώιμα χρόνια ελάμβανε χώρα σε κοιλώματα και λαγούμια ενώ μετέπειτα σε κλίνες. Αν σήμερα οι γιατροί ανά τον κόσμο φοράνε λευκές ενδυμασίες το κάνουν επειδή οι αρχαίοι ιερείς/ιατροί φορούσαν λευκούς χιτώνες όταν εκτελούσαν το λειτούργημα τους. Στόχος της εγκοίμησης δεν ήταν άλλος από την αφύπνιση και την κινητοποίηση των λανθανουσών ιδιοτήτων της αυτοΐασης και της αυτοθεραπείας και όχι η εναπόθεση της διαδικασίας σε κάποιον “ειδήμονα” ή “ειδικό”.