H Αναδρομική Θεραπεία αποκάλυψε πολλές περιπτώσεις που υποδηλώνουν την μετενσάρκωση. Στις περισσότερες, οι λεπτομέρειες της προηγούμενης ζωής
είναι είτε υπερβολικά ασαφείς και ανεξακρίβωτες, ή πολύ ευρύτερα γνωστές. Όμως στα μέσα της δεκαετίας του ’70, η ψυχοθεραπεύτρια Linda Tarazi εγνώρισε την κυρία L.D. η οποία έδωσε μια λεπτομερή περιγραφή της ζωής της στην Ισπανία κατά τη διάρκεια της Ιεράς Εξέτασης. Αυτό που εντυπωσίασε την Tarazi ήταν ο τεράστιος όγκος των συγκεκριμένων λεπτομερειών στην περιγραφή της ιστορίας αυτής της γυναίκας. Η Tarazi πέρασε τρία χρόνια ερευνώντας την περίπτωση της L.D., συμπεριλαμβανομένου ενός χρόνου στην Ισπανία όπου κυριολεκτικά χτένισε τα αρχεία που αφορούσαν εκείνη την περίοδο. Ήταν σε θέση να ελέγξει – με πάνω από 130 σημειώσεις – αμέτρητες λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής και ασαφείς αναφορές, που σε μερικές περιπτώσεις διόρθωσαν την επίσημη ιστορία της περιόδου. Η Tarazi μετέφερε το υλικό σε αφηγηματική μορφή, αντλώντας τις λεπτομέρειες μέσα από 1.000 σελίδες απομαγνητοφωνημένου υλικού…
Βασικά αποτελέσματα και περίληψη των ενδείξεων.
Η Tarazi, μαζί με έναν Ολλανδό θεραπευτή διεξήγαγε 36 αναδρομές, που απομαγητοφωνημένες ξεπερνούν τις χίλιες σελίδες με την πελάτισα του την κυρία L.D.. Η L.D. ήταν μία Αμερικάνα που έδωσε μια λεπτομερή περιγραφή της ζωής της ” Αντωνίας “. Η Αντωνία ήταν μια γυναίκα που έζησε στη Γερμανία, την Αγγλία, την Ισπανία και το Περού κατά τη διάρκεια του δέκατου έκτου αιώνα. Αυτό έγινε κατά τη διάρκεια της βασιλείας της Βασίλισσας Ελισάβετ της Πρώτης, της Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης, και της δημιουργίας της ισπανικής Αρμάδας.
Η Tarazi θεωρεί τη μελέτη της ως ένα παράδειγμα μιας αυστηρής ποσοτικής, ποιοτικής και σε βάθος μελέτης μίας περίπτωσης, όπου χρησιμοποιώντας ένα και μόνον «υποκείμενο» ανέτρεξε σε μια προηγούμενη ζωή με μεγάλο αριθμό συνεδριών και κατόπιν διενέργησε έρευνα για να ελέγξει την ακρίβεια των παρεχόμενων πληροφοριών…
Η L.D. ήταν δασκάλα, παντρεμένη και με δύο παιδιά, όταν η Tarazi συνεργάστηκε μαζί της. Υπέφερε από πονοκεφάλους και αισθάνονταν ότι έπρεπε να περιορίσει το βάρος της. Δεν είχε καμία ισπανική καταγωγή, δεν μιλούσε ισπανικά, δεν είχε καμία εξοικείωση με τη γλώσσα, δεν είχε πάει ποτέ στην Ισπανία, και δεν ήταν εξοικοιωμένη με την Ολλανδική, Αγγλική, ή, Ισπανική ιστορία. Ωστόσο, μερικές από τις ιστορικές πληροφορίες που έδωσε η L.D., ως Αντωνία, ήταν τόσο ακριβείς ώστε μετά από μία πιο προσεκτική εξέταση των επίσημων μητρώων και ιστορικών αρχείων, οι ιστορικοί έπρεπε να αναθεωρήσουν προηγούμενα λανθασμένα ιστορικά συμπεράσματα. Ορισμένες από τις πληροφορίες που έδωσε η L.D. ήταν δυνατό να επαληθευτούν μόνο σε απαρχαιωμένα ισπανικά βιβλία. Επίσης, μερικά από τα γεγονότα ήταν διαθέσιμα μόνο στο παλιό Δημοτικό αρχείο της πόλης Cuenca, στην Ισπανία, στην οποία η Αντωνία μετακόμισε το 1584.
Ο πρώτος υπνοθεραπευτής που συνεργάτηκε με την L.D. ήταν από την Ολλανδία. Καθώς άρχισε να την ρωτάει για τις λεπτομέρειες της ολλανδικής ιστορίας του 1580 διαπίστωσε πως έλεγε γεγονότα που οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν θα έπρεπε να γνωρίζουν, εκτός αν ήταν ιστορικοί, ή είχαν μια αγάπη για την ολλανδική ιστορία του 16ου αιώνα. Τέτοιου είδους γενικεύσεις δεν ίσχυαν για την L.D. . Ως Αντωνία, θα διόρθωνε αρκετές φορές τον υπνοθεραπευτή με ό,τι αποδείχθηκε εκ των υστέρων να είναι ακριβείς ιστορικές πληροφορίες, αλλά τις οποίες ο υπνοθεραπευτής αγνοούσε. Για παράδειγμα, σε μία συνεδρία η Αντωνία ανέφερε ότι ως Ισπανός Διοικητής της Ολλανδίας είχε διοριστεί ο Don Fernando de Toledo κατά το χρόνο που εκείνη έζησε εκεί. Ο Ολλανδός υπνοθεραπευτής προσπάθησε να την διορθώσει, λέγοντας ότι ο Ισπανός Διοικητής ήταν ο Δούκας του Alva. Η Αντωνία απάντησε: «Φυσικά, αυτός είναι ο τίτλος του, εγώ έδωσα το όνομά του…» Είχε δίκιο. Ο τίτλος του Δούκα είναι ιστορικά πιο γνωστός και είναι αυτός που πιο συχνά δίνεται όταν αναφέρεται στα βιβλία της ιστορίας. Αλλά το όνομα που έδωσε για τον Δούκα ήταν ακριβές, και ήταν γνωστό στην Αντωνία και όχι στην L.D. (ούτε και στον υπνοθεραπευτή).
Οι πληροφορίες που έδωσε η Αντωνία σχετικά με το ταξίδι της και την παραμονή της στη Λίμα του Περού είναι σημαντικές και βρίσκονται στον πίνακα που η Tarazi περιλαμβάνει στο βιβλίο της. Αυτές οι πληροφορίες επαληθεύτηκαν τελικά μόνον σε έναν παμπάλαιο και ογκώδη τόμο που βρέθηκε στο Πανεπιστήμιο Northwestern που ποτέ δεν είχε δοθεί από τη βιβλιοθήκη σε αναγνώστη. Αυτός ο τόμος αναφέρεται κυρίως σε πηγές του δέκατου έκτου αιώνα και ήταν δύσκολο να αναγνωστεί ακόμη και από ένα Ισπανό δάσκαλο ο οποίος ενήργησε ως μεταφραστής. Η Tarazi σημειώνει ότι «το πιο σημαντικό ήταν πως οι σελίδες δεν είχε ποτέ αποκοπεί. Ήταν ακόμη συνδεδεμένες στο εξωτερικό τους περιθώριο, καταδεικνύοντας έτσι πως το βιβλίο δεν είχε αναγνωστεί ποτέ και από κανέναν. Αυτός ο ογκώδης τόμος βοήθησε επίσης να επιβεβαιώθουν οι πληροφορίες στις οποίες η Αντωνία αναφέρθηκε σχετικά με τη ζωή και τη σύγκρουση που προέκυψε μεταξύ του ανακριτή Juan Ruiz de Prado και του αντιβασιλέα του Περού κατά το χρόνο που η Αντωνία ταξίδεψε στη Λίμα του Περού.
Η Αντωνία πέθανε από πνιγμό στην Καραϊβική, ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει από Εγγλέζους πειρατές όταν επέστρεφε από μια επίσκεψη στον θείο της, Juan Ruiz de Prado, ο οποίος ήταν Ιεροεξεταστής και είχε μάθει πως ήταν ο βιολογικός της πατέρας. Αυτός ήταν ένας άντρας ο οποίος είχε γίνει ένα σημαντικό στέλεχος της Ισπανικής Διοίκησης στη Λίμα. «Κατά τη διάρκεια αυτών των συνεδριών η Αντωνία αποκάλυψε ότι είχε προκύψει μία διαφωνία μεταξύ του ανακριτή Ulloa και του αντιβασιλέα Villar. Ο De Prado υποστήριξε τον Ulloa. Το όνομα Βιγιάρ βρέθηκε με κάποια δυσκολία σε μια αγγλική πηγή, αλλά οι Ulloa και de Prado δεν βρέθηκαν παρά πολλά χρόνια αργότερα σε ένα ξεχασχένο και πολύ παλιό ισπανικό βιβλίο».
Η Αντωνία έδωσε τα ονόματα πολλών φίλων που είχε στα τέλη του δέκατου έκτου αιώνα στη πόλη της Cuenca. Επειδή κανείς δεν πίστευε ότι τα ονόματα αυτά θα μπορούσαν να επαληθευθούν, εκ πρώτης όψεως κανείς δεν προσπάθησε να ελέγξει την ύπαρξή τους. Η Tarazi, όταν επισκέφθηκε αργότερα την Κουένκα, σε μια προσπάθεια να επαληθεύσει τα στοιχεία, ήταν σε θέση να βρει οκτώ από τους φίλους που ανέφερε η Αντωνία όχι μόνον στα αρχεία της Ιεράς Εξέτασης αλλά και στα Δημοτικά και Επισκοπικά Αρχεία.
Δύο από τα πραγματικά περιστατικά στα οποία αναφέρθηκε η Αντωνία ήρθαν σε αντίθεση με τα επικρατούσες εκδοχές των αρχών της Ισπανίας. Και στις δύο περιπτώσεις, η περαιτέρω έρευνα απέδειξε πως η Αντωνία είχε δίκιο και πως οι αρχές είχαν λάθος. Μία από αυτές τις ασυμφωνίες ήταν η περιγραφή του κτιρίου που στέγαζε το δικαστήριο της Ιεράς Εξέτασης. Το Γραφείο Τουρισμού της κυβέρνησης της Κουένκα ανέφερε ότι ήταν στο αριθμό 58 του Calle de San Pedro. Το κτίριο αυτό δεν μοιάζει έστω και στο παραμικρό μ’αυτό που η Αντωνία είχε περιγράψει. «Αργότερα, σε ένα παληό ξεθωριασμένο ισπανικό βιβλίο για την Κουένκα, βρήκα ότι το Δικαστήριο είχε μεταφερθεί το Δεκέμβρη του 1583 από τη συγκεκριμένη διεύθυνση σε ένα παλιό κάστρο με θέα την πόλη, η οποία ταιριάζει με την περιγραφή της Αντωνίας τέλεια». Το 1989, περισσότερα στοιχεία βρέθηκαν για το θέμα αυτό στα επισκοπικά Αρχεία της Cuenca. Η Αντωνία υποστήριξε ότι έχει φθάσει στην Cuenca τον Μάιο του 1584, πέντε μήνες μετά την μετακόμιση.
Το δεύτερο γεγονός για το οποίο υπήρχε διαφωνία αφορούσε ένα κολέγιο που ιδρύθηκε στην πόλη πόλη Cuenca της Ισπανίας. Η Tarazi πίστευε ότι αυτό θα ήταν εύκολο να ελεγχθεί, αλλά αντιμετώπισε ιδιαίτερες δυσκολίες, όπως και ορισμένοι καθηγητές ιστορίας των οποίων ζήτησε την συνδρομή σε αυτή την αναζήτηση πληροφοριών. Ούτε η Tarazi ούτε οι ιστορικοί μπορούσαν να βρούν καμμία αναφορά για το συγκεκριμένο κολλέγιο που ιδρύθηκε στην πόλη Cuenca στα μέσα του 16ου αιώνα. Ακόμη και το αρχειοφύλακας στο Δημοτικό Αρχείο της Κουένκα δεν είχε ακούσει ποτέ του ένα κολέγιο στην πόλη αυτή. Αλλά η Αντωνία επέμενε στις δηλώσεις της ότι ένα κολέγιο υπήρχε και ότι οι μαθητές και το διδακτικό προσωπικό του κολεγίου συναντιόνταν τακτικά στο πανδοχείο της Αντωνίας. Τέλος, η Tarazi κατέφυγε στο Πανεπιστήμιο της Loyola για να μελετήσει ένα παλιό επτάτομο έργο, γραμμένο στα ισπανικά. «Έλεγξα και διαπίστωσα ότι στον Δεύτερο Τόμο αυτής της εργασίας, αναφέρεται η ίδρυση ενός κολλεγίου στην Cuenca στα μέσα του δέκατου έκτου αιώνα. Ακόμη και ένα άτομο που διαβάζει ισπανικά δεν θα ήταν πιθανόν να εντρυφήσει μέσα σε ένα τέτιο τόμο, εκτός αν εμπλέκονταν στην ιστορική έρευνα.”
Μια άλλη προφανής αντίφαση από τις αναδρομές της L.D. ήταν η επιμονή της Αντωνίας ότι υπήρχαν μόνο δύο ιεροεξεταστές τη περίοδο που ήταν στην Κουένκα της Ισπανίας, μεταξύ δηλαδή του 1584 και του 1587. Τα αρχεία αποκάλυψαν ότι «καθ ‘όλη την περίοδο που έζησε η Αντωνία στην Κουένκα υπήρχαν μόνο οι δύο ιεροεξεταστές τους οποίους είχε και ορθά ονομάσει».
Περίπου 25 με 30 περαιτέρω δηλώσεις που αναφέρθηκαν από την Αντωνία βρέθηκαν με μεγάλη δυσκολία και διαπιστώθηκε η ακρίβεια τους. Ακόμα κι αν ορισμένες από τις πληροφορίες βρέθηκαν σε αγγλικά κείμενα που ήταν δημοσιευμένα, ήταν ιδιαίτερα δύσκολη ή εύρεση τους μέσα από αναζήτηση πολλών βιβλιοθηκών.
Παραδείγματα μερικών από τις πληροφορίες που επαληθεύτηκαν από τις πηγές αυτές περιλαμβάνουν τα εξής:
- Η ημερομηνία της πρώτης δημοσίευσης του Διατάγματος της Πίστης στο νησί Ισπανιόλα.
- Η Ισπανική νομοθεσία που διέπει τη ναυτιλία για τις Ινδίες?
- Τύπους των πλοίων που χρησιμοποιούνται στη Μεσόγειο και τον Ατλαντικό, και λεπτομέρειες σχετικά με αυτά?
- Ημερομηνίες και τα περιεχόμενα των Ισπανικών Δεικτών των απαγορευμένων βιβλίων και πως αυτοί διέφεραν από τους Ρωμαϊκούς Δείκτες.
- Τα ονόματα των ιερέων που εκτελέστηκαν στην Αγγλία το 1581 και 1582, καθώς και η μέθοδος της εκτέλεσης τους.
Πάνω από μια ντουζίνα από αυτά τα γεγονότα δεν φαίνεται να δημοσιεύτηκαν ποτέ στα αγγλικά, αλλά μόνο στα ισπανικά. Όπως σημειώνεται, κάποια απ΄αυτά μπορούσαν να βρεθούν μόνο στο Δημοτικό Αρχείο ή τα Επισκοπικά Αρχεία της Κουένκα στην Ισπανία.
Το να επιχειρεί κανείς να περιγράψει μέσα σε 1000 λέξεις μία ιστορία που η σύντομη έκδοση της είναι 670 σελίδες νομίζω πως είναι τουλάχιστον παράτολμο. Δεν έχετε παρά να διαβάσετε το ίδιο το βιβλίο για να πειστείτε αν και από λογοτεχνική άποψη δεν είναι του γούστου μου.
Αναφορές
Tarazi, Linda: Under the Inquisition: An experience relived. Hampton Roads Publishing Company, VA. 1997.
Wade Bettis: Researching Past Lives, Facts or Subjective Experience? Journal of Regression Therapy, pp 54-62, December 1998.
