Η πιό ζωτικής σημασίας συμβολή των αναδρομέων θεραπευτών στους συνανθρώπους τους δεν είναι άλλη απο την αποκάλυψη των ευρημάτων μας στο ευρύ κοινό. Κατά συνέπεια, πρέπει να αποδείξουμε στους δύσπιστους επιστήμονες ότι οι κύκλοι της ζωής ήταν πάντα παρόντες και ότι οι ενέργειες μας είχαν πάντα μια επίδραση σ’ εμάς, το περιβάλλον και το μέλλον μας. Είναι καθήκον μας να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας να συνειδητοποιήσουν ότι όλα είναι αλληλένδετα και συνδεδεμένα. Οι σημερινές δραστηριότητες και πράξεις μας έχουν άμεσο αντίκτυπο πρώτα σε μας, πριν επηρρεάσουν τους άλλους γύρω μας ή το μέλλον.
Δεν είναι η ανθρωπότητα που έχει υφάνει τον Ιστό της ζωής.
Οι άνθρωποι είμαστε μόνο ένα νήμα μέσα σ’αυτόν τον Ιστό.
Ο, τιδήποτε κάνουμε στον Ιστό, το κάνουμε σε μας.
Τα πάντα είναι αλληλένδετα.
Τα πάντα είναι συνδεδεμένα.
Αρχηγός των Σιάτλ, 1854
Εάν ο μεγάλος Ινδιάνος αρχηγός δεν έχει εκφράσει τα πάντα σ’αυτούς τους λίγους στίχους, τότε ποιός το έκανε; Ζούμε σε μία μακρινή, μικροσκοπική γωνίτσα ενός απόμακρου γαλαξία στις παρυφές του χώρου και του χρόνου αυτού του απέραντου σύμπαντος. Ο γαλαξίας μας είναι μόνο ένας μικροσκοπικός κόκκος άμμου σε μια τεράστια παραλία που περιέχει 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες. Και το ηλιακό σύστημά μας είναι ένα μικρό σύστημα μεταξύ άλλων 100 δισεκατομμυρίων παρόμοιων συστήματων μέσα σε αυτόν τον γαλαξία. Ο πλανήτης μας δεν είναι παρά μόνο ένα μικροσκοπικό σημείο μέσα σε αυτό το ηλιακό σύστημα. Επιπλέον, εάν η βιόσφαιρα, η οποία είναι ο βιότοπος μέσα στον οποίο η ζωή όλων των υπαρκτών εμβίων όντων μπορεί να εκδηλωθεί, είχε το πάχος μιας σελίδας σε ένα βιβλίο, τότε αυτό το βιβλίο πρέπει να είναι τεράστιο και να αποτελείται απο 1500 σελίδες.
Από τη σκοπιά του χρόνου εάν ο κόσμος μας άρχισε να υπάρχει την πρώτη ημέρα του Ιανουαρίου ενός υποθετικού ημερολογιακού έτους ακριβώς στις 00.00, τότε, εμείς ως ανθρώπινο είδος εμφανιστήκαμε στις 23.56 της 31ης Δεκεμβρίου και ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική το τελευταίο δευτερόλεπτο αυτού του έτους. Ελπίζω ότι έχει καταστεί ήδη σαφές ότι δεν πρέπει να είναι ιδιαίτερα δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η κατά μέσο όρο διάρκεια της ανθρώπινης ζωής είναι ακόμα πιό μικροσκοπική. Τέλος, έχουμε έρθει σε ένα σημείο όπου προσποιούμαστε ότι ξέρουμε ποιοί είμαστε, πώς ήρθαμε μέχρι εδώ και πώς δήθεν κατανοούμε πως λειτουργούν τα πράγματα γύρω μας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μια πλάνη (μεταξύ πολλών άλλων) που μας διακατέχει , είναι ότι σκεφτόμαστε ότι ερχόμαστε εδώ στη γη για μόνο μιά φορά. Μερικοί από μας σκέφτονται «Πόσο άσχημο είναι τα πράγματα να εξελίσσονται τόσο φοβερά για τον πλανήτη» «Τί κρίμα για τις επόμενες γενιές» «Εμείς δεν θα είμαστε εκεί να γευτούμε την καταστροφή». Και μέχρι εκεί φτάνουν οι ενοχές μας. Επιστρέφουμε στην καθημερινότητα μας σαν να μην τρέχει τίποτα. Ενεργούμε σαν όλα αυτά να πραγματοποιούνται κάπου αλλού, σαν να μην έχουν καμία επιρροή στο περιβάλλον μας. Πόσο κοντόφθαλμη και στενόμυαλη προσέγγιση είναι αυτή. Λές και αυτό που γίνεται στον κόλπο του Μεξικό εμάς εδώ δεν μας αγγίζει. Παραθέτω εδώ έναν μύθο από την αρχαία Ελλάδα:
Ο Ερυσίχθων ήταν ένας νέος και αλαζονικός κυβερνήτης της Θεσσαλίας. Θέλησε να χτίσει και να επεκτείνει το μεγάλο του παλάτι για τις γιορτές και τα συμπόσιά του αλλά παραβίασε έναν κανόνα που είχε τεθεί από τους Θεούς. Ξεκίνησε με τους σκλάβουs του για το ιερό δάσος του Δωτίου που ήταν αφιερωμένο στη θεά Δήμητρα. Κανένας δεν είχε την άδεια για να κόψει εκείνα τα δέντρα επειδή ήταν ιερά. Έτσι όταν έδωσε τη διαταγή στους σκλάβους του να προχωρήσουν, η θεά μεταμορφώθηκε σε μια γριά γυναίκα και τον προειδοποίησε για τους κινδύνους που διατρέχει εάν παραβίασει τον κανόνα, συμβουλεύοντας τον να πάει αλλού για την ξύλεια του. Αυτός αγνόησε τις συμβουλές της και διέταξε τους σκλάβους του να κόψουν τα δέντρα από το δάσος. Κατόπιν η προστάτιδα των σπόρων, του εδάφους και των καλλιεργειών, η θεά της γεωργίας αποκάλυψε την αληθινή φύση της. Οι δούλοι τρομοκρατημένοι αποχώρησαν. Η θεά τότε του είπε «συνεχίσε με την επέκταση του παλατιού σου γιατί θα χρειαστεί να περάσεις πολύ χρόνο εκεί μέσα». Τότε τον καταράστηκε να καταβροχθίζει τα πάντα γύρω του όπως αυτός καταβρόχθισε το δάσος της. Τίποτα στη γη δεν θα ήταν σε θέση να ικανοποιήσει την πείνα του ή τη δίψα του. Έτσι κι έγινε. Έφαγε αρχικά όλα τα αγαθά του, όλα τα κοπάδια του απο πρόβατα, γίδια, αγελάδες, ακόμη και σκυλιά, άλογα και γάτες και έπειτα όταν η πείνα του δεν κορέστηκε αυτός έφαγε ακόμη και τις σάρκες του…
Δεν είναι δύσκολο για οποιονδήποτε από μας να υποθέσει την συνέχεια. Είναι αυτός απλά ένας μύθος ή είναι μήπως η φρικτή πραγματικότητα στην οποία ζούμε; Ως ανθρώπινη φυλή, την ίδια πορεία δεν ακολουθούμε σήμερα; Δεν τρώμε τώρα τη σάρκα μας;
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στα γεγονότα…
Η Οικολογία εναντίον της Οικονομίας.
Εμείς όμως, που είμαστε ελεύθερα παιδιά του ήλιου και του φωτός, θα μείνουμε πιστοί στο μεγάλο Πνεύμα και δεν θα του βαρύνουμε την καρδιά με πέτρες. Μόνο παραπλανημένοι, άρρωστοι άνθρωποι, που δεν κρατούν πλέον το χέρι του Θεού, μπορούν να ζουν ευτυχισμένοι ανάμεσα σε πέτρινες σχισμάδες χωρίς ήλιο, φώς και αέρα. Ας χαρίσουμε στον Παπαλάγκι[1] την αμφίβολη ευτυχία του, αλλά ας τσακίσουμε κάθε του προσπάθεια να χτίσει και στις δικές μας ηλιόλουστες παραλίες πέτρινα μπαούλα και να σκοτώσουμε τη χαρά της ζωής με πέτρες, με σχισμάδες, με βρομιά , με θόρυβο, με καπνό και με σκόνη, όπως το θέλει το μυαλό του και είναι ο στόχος του.
Φύλαρχος Τιουαβίι 1910.
Ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Τίποτε δεν είναι όπως πριν. Η βιομηχανική επανάσταση μαζί με την πληθυσμιακή έκρηξη και την άνοδο της κεφαλαιοκρατίας έφεραν μια βαθιά και δομική αλλαγή στο περιβάλλον μας αλλάζοντας της συνθήκες και τους κανόνες των διαδικασιών της οικονομικής ζωής. Η αυξανόμενη έμφαση μας στις υλιστικές αξίες, μας απομάκρυνε από το νόημα της ζωής. Η σταθερή και συνεχώς αυξανόμενη αναζήτηση του κέρδους, για την απόκτηση και εξάπλωση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και η ανεξέλεγκτη ανάπτυξη έφεραν αυτόν τον πλανήτη κοντά στα όριά του. Οι άνθρωποι ως ψυχαναγκαστικοί νευρωτικοί, διαρκώς συσσωρεύουν στρώματα πλούτου σαν να ήταν να ζήσουν για πάντα, ξεχνώντας ότι ο δικός τους πλούτος είναι η φτώχεια του συνανθρώπου τους. Έχουμε μια πίτα να μοιραστούμε αλλά κάποιοι κλέβουν στην μοιρασιά. Το 10% του πληθυσμού ελέγχει το 85% του παγκόσμιου πλούτου. Η άνοδος των κοινωνιών της αφθονίας ήρθε εις βάρος των υπανάπτυκτων χωρών. “Golden Boys” από τη μία και από την άλλη εξαθλιωμένοι εργαζόμενοι που κοπιάζουν για ένα δολάριο την ημέρα. Ολόκληρα τα έθνη εξωθήθηκαν στην εξαρτώμενη εργασία και η παγκόσμια οικονομία δημιούργησε ένα αδηφάγο τέρας, τον Homo Consumens Universalis[2], ένα πρόθυμο, αχόρταγο και παθητικό καταναλωτή. Το κεφάλαιο δεν έχει καμία υπηκοότητα και δεν γνωρίζει κανένα όριο. Πολιτισμοί με χιλιάδες έτη ιστορίας υποτάχτηκαν στη διαδικασία παγκοσμιοποίησης σε βάρος της πολιτιστικής τους ταυτότητας στο βωμό της ομοιογένειας. Εν τω μεταξύ, τα αναπτυγμένα έθνη συμπεριφέρονται εντελώς υποκριτικά στις υπανάπτυκτες χώρες. Εξάγουν την βρώμικη τεχνολογία τους και συμπεριφέρονται σαν τα μικρά παιδιά που κρύβουν τις βρωμιές κάτω από το χαλί, προσποιούμενες πως δεν τρέχει τίποτα . Η οικονομία ενεργεί εις βάρος της οικολογίας. Για κάθε θερμίδα που φθάνει το στόμα μας δέκα τρεις θερμίδες έχουν σπαταληθεί στον δρόμο. Είναι, ή όχι, έλλειμμα αυτό; Ό, τι οι οικονομολόγοι γιορτάζουν, οι οικολόγοι πενθούν. Η βελτίωση στα χαρακτηριστικά της διαβίωσης δεν συμβαδίζει και με την ποιότητα ζωής.
Αλλά τι είναι οικονομία της αγοράς τελικά; Είναι ολόκληρη η διαδικασία ενός κύκλου παραγωγής και κατανάλωσης; Είναι η έννοια της προσφοράς και της ζήτησης; Και κατευθύνεται η αγορά από το «αόρατο χέρι» του Άνταμ Σμιθ, ή είναι το άθροισμα και το αποτέλεσμα των ενεργειών μας; Είναι ή όχι, το ακαθάριστο διεθνές προϊόν, και είμαστε εμείς υπεύθυνοι για αυτό ή όχι; Είτε μας αρέσει, είτε όχι, είμαστε μέτοχοι αυτής της Παγκόσμιας Εταιρίας Καταστροφής Απεριόριστου Ευθύνης[3]. Καθένας μας έχει τουλάχιστον μία μετοχή σε αυτήν την αδίστακτη εταιρία. Είμαστε μέρος της διαδικασίας της απομύζησης και του βιασμού της μητέρας γης. Όχι μόνο καταβροχθίζουμε τους πόρους της γης, αλλά μολύνουμε τα πάντα με τα αποβλήτα μας. Χρησιμοποιούμε χημικές ουσίες για να επεξεργαστούμε τα αγαθά, αλλά αδιαφορούμε για το που αυτές καταλήγουν. Ανοίγουμε τις ηλεκτρικές συσκευές μας, αλλά αγνοούμε το ότι οι πηρυνικές βιομηχανίες πετούν τα απόβλητά τους στους ωκεανούς. Είμαστε αδιάφοροι για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν τα κλιματιστικά μας στο στρώμα όζοντος. Δεν λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη το τι ζημιά κάνουν οι εκπομπές καυσαερίων στην ατμόσφαιρα. Πραγματικά δεν φροντίζουμε για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας. Κάθε χρόνο εκατομμύρια στρέμματα εδάφους γίνονται έρημοι. Κάθε χρόνο το πόσιμο νερό γίνεται λιγότερο πόσιμο επειδή το μολύνουμε. Τα παρθένα δάση καταστρέφονται από την ακόρεστη ανάγκη μας για ξυλεία και χαρτί. Οι καθημερινές μας δραστηριότητες καταστέλλουν τη βιολογική ποικιλομορφία και οδηγούν χιλιάδες είδη στην εξαφάνιση. Ενεργούμε σαν αυτός ο πλανήτης να μας ανήκει και πετάμε τα απόβλητα στο κατώφλι μας. Θάρθει ο καιρός που ο σωρός αυτός θα μας πλακώσει.
Σταθείτε για μια στιγμή και δείτε μερικά πράγματα απο μία άλλη προοπτική. Κάθε πρωί που ξυπνάμε πηγαίνουμε στο λουτρό. Και τι κάνουμε εκεί; Αποχωριζόμαστε τα περιττώματα μας . Όλο αυτό οργανικό υλικό που δεν είναι πλέον χρήσιμο για τον οργανισμό μας. Φανταστείτε για μια στιγμή πόσο σημαντική είναι αυτή η διαδικασία. Η ζωή δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς αυτήν την διαδικασία. Εντούτοις, σχεδόν όλοι μας παριστάνουμε ότι αυτό δεν συμβαίνει. Λειτουργούμε σαν το δικό μας το σκατό να μην βρωμάει. Ποιός απο εμάς γνωρίζει ακριβώς τι συμβαίνει αφότου αποχωριστούμε τα περιττώματα μας ; Πού καταλήγουν όλα αυτά τα απόβλητα, που πηγαίνουν μέρα με την μέρα; Υποβάλλονται σε επεξεργασία; Με ποιο τρόπο; Είναι η επεξεργασία μερική, ή ολική; Γνωρίζουμε πώς άλλοι πολιτισμοί διαχειρίζονται αυτό το πρόβλημα; Φαίνεται ότι η οικονομία εξετάζει το πως παράγουμε τα προϊόντα και πώς τα καταναλώνουμε, ενώ η οικολογία εξετάζει το πως επεξεργαζόμαστε και πώς διαχειριζόμαστε τα απόβλητα. Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, υπάρχει μια βαθιά οικονομική ύφεση εν εξελίξει που κάποιοι αποκαλούν κρίση. Αυτή η κρίση δεν είναι παρά αποτέλεσμα της ανταλλαγής ενός μελλοντικού (μή εισπραχθέντος εισοδήματος) με μία ευδαιμονική διαβίωση στο εδώ και τώρα. Εκατομμύρια ανθρώποι υποθήκευσαν τη μελλοντική τους εργατική τους δύναμη για να απολαύσουν ένα επίπλαστο σήμερα. Είδαν το τυρί, αλλά δεν είδαν την φάκα. Αλλά αυτό που έκαναν ήταν να υποθηκεύσουν το μελλοντικό τους εισοδήμα στους άπληστους τραπεζίτες. Δεν είναι ούτε το κατάλληλο πεδίο, ούτε η πρόθεση αυτού του άρθρου να ερευνηθεί εκτενώς αυτό το σύνθετο πρόβλημα. Μπορείτε να βρείτε όλες τις σχετικές πληροφορίες και επιστημονικές δημοσιεύσεις για το πώς καταστρέφουμε διαρκώς τον πλανήτη μας απλά σερφάροντας στο διαδίκτυο. Αλλά κανένας ιστότοπος όσο εξελιγμένος κι’ αν είναι δεν θα σας αποκαλύψει με ποιό τρόπο θα αξιολογηθούμε για τις παραβλέψεις μας . Το Google δεν θα το βρεί αυτό για σας. Κι αυτό αποκαλείται ευθύνη. Τα πράγματα δεν συμβαίνουν απλά. Τα κάνουμε να συμβούν. Συνειδητά ή όχι, κάνουμε συνεχώς τις επιλογές μας . Ανεξάρτητα απο το εάν υπάρχει πρόθεση ή όχι, είμαστε αρμόδιοι για την έκβαση, ακόμη και για τα απρόβλεπτα υποπροϊόντα των οικονομικών δραστηριοτήτων μας. Η ύπαρξή μας εδώ σε αυτόν τον πλανήτη είναι δικιά μας επιλογή μας και έτσι οδηγούμαστε στο φαινόμενο της μετενσάρκωσης.
Μετενσάρκωση.
“Άτε ουν η ψυχή αθάνατός τε ούσα και πολλάκις γεγονυία, και εωρακυία και τα ενθάδε και τα εν Άδου και πάντα χρήματα, ουκ έστιν ο τι ου μεμάθηκεν ώστε ουδέν θαυμαστόν και περι αρετής και περι άλλων οίον τ΄είναι αυτήν αναμνησθήναι, ά γε και πρότερον ηπίστατο, άτερ γαρ της φύσεως απάσης συγγενούς ούσης και μεμαθηκυίας της ψυχής άπαντα, ο δη μάθησιν καλούσιν άνθρωποι, τάλλα παντα αυτόν ανεύρειν, εαν τις ανδρείος ή και μη αποκάμνη ζητών, το γαρ ζητείν άρα και το μανθάνειν ανάμνησις όλον εστίν”[4].
Μένων 80c
Εάν υπάρχει μια μοναδική επισήμανση στο επάγγελμά μας που ασκεί επίδραση στους ανθρώπους, είναι βεβαίως το γεγονός ότι ενσαρκωνόμαστε συνεχώς. Το δε «χώμα» επάνω στο οποίο θα γεννηθούμε είναι το ίδιο χώμα που καλλιεργούμε εδώ και χιλιετίες. Πήρε στην ανθρωπότητα μόνο λίγες δεκαετίες για να φέρει τον πλανήτη εκτός ισορροπίας. Μετά από μια προσεκτική και σοβαρή μελέτη της βιβλιογραφίας που αφορά το θέμα της μετενσάρκωσης, σκέφτομαι ότι θα μπορούσαμε ενδεχομένως να πούμε ότι η συνείδηση δεν είναι ένα υποπροϊόν βιολογικών και ηλεκτροχημικών διαδικασών αλλά αντίθετα, ο νούς χρησιμοποιεί τη δομή του εγκέφαλου ως υπόβαθρο για να εκφραστεί σ’ αυτό το περιορισμένο και συμπυκνωμένο επίπεδο της ύλης. Είναι πιθανότατα η προσπάθεια μιας υψηλότερης συνείδησης να συσσωρεύσσει εμπειρίες στο ιδιαίτερο αυτό επίπεδο του χωροχρόνου. Μέσω των αμέτρητων ενσαρκώσεων η ψυχή συσσωρεύει εμπειρίες και αναπτύσσει μια κατανόηση με το να εκτίθεται στα στενά πλαίσια του χώρου και του χρόνου. Κατά τη διάρκεια του επιπέδου Bardo (βουδιστική ονομασία ενός επιπέδου ανάμεσα σε δύο ζωές) γίνεται μία αξιολόγηση για να αποκτήσουμε μεγαλύτερη κατανόηση των πράξεών μας. Είναι εμφανές (ακόμα κι αν υπάρχει μια έλλειψη ομοφωνίας σ’ αυτό) ότι χιλιάδες άνθρωποι που έχουν κάνει αναδρομές σε προηγούμενες ζωές, μας έχουν προσφέρει πολύ υλικό στο οποίο να μπορεί κάποιος να εργαστεί. Μου φαίνεται ότι μια δίκαιη αντιπροσώπευση των συμπερασμάτων από τους αναδρομείς θεραπευτές σε συνδυασμό με άλλους τομείς της έρευνας σε οριακές επιστήμες (και υπάρχουν πολλές ενδείξεις) θα μπορούσαν να συνοψίστουν με τον ακόλουθο τρόπο:
Η συνείδηση δεν είναι ένα προϊόν των βιολογικών διαδικασιών.
Η συνείδηση δεν μπορεί να αναχθεί στον εγκέφαλο αλλά διατηρεί τη συνοχή της και την ακεραιότητά της χωρίς την αναγκαιότητα του βιολογικού της υποστρώματος.
Κάποιο μέρος της ανθρώπινης συνείδησης φαίνεται να επιζεί του βιολογικού θανάτου.
Φαίνεται επίσης πως διατηρεί συγκεκριμένες μνήμες από τις προηγούμενες ενσαρκώσεις της.
Φαίνεται επίσης να διατηρεί τραυματικό υλικό που δεν αφομοιώθηκε κατα την διάρκεια του σταδίου ανάμεσα σε δύο ζωές
Ο εγκέφαλος λειτουργεί ως όργανο του νου επιτρέποντας στο νου να εκδηλωθεί. Εν ολίγοις ο εγκέφαλος περιορίζει τον νού.
Πρέπει να υπάρχει μια περιοχή εκτός από τον συγκεκριμένο χωροχρόνο στον οποίο υπάρχουμε μεταξύ θανάτου και γέννησης. Ως εκ τούτου ο κόσμος είναι πολυδιάστατος και εποικημένος από μια τεράστια ποικιλία όντων που μέχρι τώρα δεν είχαμε φανταστεί.
Ο κατάλογος δεν είναι πλήρης και πιθανώς να γίνει μεγαλύτερος δεδομένου ότι μπορεί να προκύψουν νέα ευρήματα. Αυτός ο κατάλογος περιοριζεται στα στοιχειώδη και δεν περιλαμβάνει θρησκευτικές δοξασίες, ιδεολογίες ή/και τα απόκρυφα δόγματα που επεκράτησαν κατά την ιστορία. Αυτό το κάνω για να διατηρήσω μια επιστημονική προσέγγιση στο βαθμό που αυτό μπορεί να είναι εφικτό (όπως και σε οποιοδήποτε τομέα) για να παρατηρήσω τη συνείδηση, μια μη-μετρήσιμη παράμετρο. Είναι προτιμώτερο κανείς να περιορίζεται στα γεγονότα και τις εμπειρίες χωρίς να μορφοποιεί ένα δόγμα και θεωρητικές υποθέσεις. Αυτή είναι πιθανώς μια καλύτερη προσέγγιση και είναι ανοικτή στην επαναξιολόγηση και την αναθεώρηση. Αλλά ποιός είναι ο αντίκτυπος αυτών των βασικών θέσεων;
Κατ’ αρχάς, οι βασικές αρχές του τρέχοντος και κυρίαρχου επιστημονικού υπόβαθρου κλονίζονται βαθειά. Το κυρίαρχο υλιστικό, αναγωγικό μοντέλο πρέπει να αναθεωρηθεί ολοκληρωτικά εάν πρόκειται να λάβει υπόψη του τα συμπεράσματά μας. Δεν μπορούμε να εξελίξουμε την γνώση της ζωής αν δεν επεξεργαστούμε και δεν αναθεωρήσουμε ριζικά το μοντέλο μέσα στο οποίο κινούμαστε.
Δεύτερον, παραδοσιακά και συντηρητικά εβραϊοχριστιανικά και μουσουλμανικά (με μερικές εξαιρέσεις) δόγματα θα πρέπει να αναθεωρηθούν ριζικά για να ενσωματώσουν τα συμπεράσματά μας, αντί να βλέπουν τον Σατανά πίσω από όλα αυτά που έχουμε ανακαλύψει. Στις άλλες θρησκείες όπως ο Βουδισμός και ο Ινδουισμός που αποδέχονται την πραγματικότητα της μετενσάρκωσης έχουν κάποιες αυθαίρετες δοξασίες που δεν συμβαδίζουν με τους ισχυρισμούς μας. Και αυτά τα δόγματα χρήζουν αναθεώρησης.Ο αναγνώστης αυτού του άρθρου θα έχει ήδη αρχίσει να αναρωτιέται αν είναι δυνατόν δισεκατομμύρια πιστών και εκατομμύρια επιστημόνων να πλανώνται πλάνην οικτράν; Και είναι τα συμπεράσματα μερικών εκατοντάδων αναδρομέων θεραπευτών ικανά να ανατρέψουν την καθιερωμένη κοσμοαντίληψη; Δεν είναι ένδειξη υπεροψίας ή αλαζονείας η αμφισβήτηση της επικρατούσας άποψης; Μπορεί να είναι έτσι πράγματι; Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα είναι στη θέση να δώσουν την απάντηση. Αυτό που ξέρω εγώ τώρα είναι ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων για χιλιάδες χρόνια θεώρουσε πως ο ήλιος περιστρέφεται γύρω από τη γη και ήταν μόνο μια χούφτα ανθρώπων αυτοί που προκάλεσαν την κυρίαρχη πεποίθηση με τους γνωστούς κινδύνους για την ακεραιότητά τους.
Τρίτον, εάν η επιστήμη και οι περισσότερες θρησκείες και οι περισσότερες πνευματικές σχολές έχουν αποτύχει να απεικονίσουν μια ακριβή εικόνα της ζωής, αυτό το γεγονός δεν μας αγγίζει; Ποιές είναι οι αξίες μας, οι πεποιθήσεις μας, οι αναζητήσεις μας; Μήπως κοιτάζουμε στην λάθος κατεύθυνση για πολύ καιρό; Εάν επρόκειτο να δεχτούμε ότι εμείς ενσαρκωνώμαστε επανειλημμένως, πώς υποτίθεται πως θα συμπεριφερθούμε από εδώ και πέρα; Θα πρέπει να μας καταλογιστούν ευθύνες για αυτά που κάνουμε; Υπάρχει κάποια ας την πούμε επιτροπή που μας κρίνει; Οι ενέργειές μας ασκούν επίδραση στις μελλοντικές ενσαρκώσεις μας; Και είναι αυτό, εκείνο που κάποιοι αποκαλούν κάρμα;
Κάρμα.
Εκείνο που μονάχα μέσα μας αξίζει, το φέρνομε εμείς στη τωρινή ζωή απο τις πρωτύτερες πνευματικές μας υπάρξεις.
Αυτοκράτειρα Ελισσάβετ της Αυστρίας.
Ας βάλουμε το κάρμα στη κουβέντα. Όταν χρησιμοποιώ αυτήν την έννοια την προσέγγιζω πολύ προσεκτικά και με ιδιαίτερα μεγάλο δισταγμό. Είναι μια λέξη βαριά κακοποιημένη από ποικίλα άτομα. Ξεκινά από τους αστρολόγους και φτάνει μέχρι και τους ιερείς και είναι γεμάτη παρανοημένες έννοιες, υπερβολικές δηλώσεις και στρεβλωτικές ερμηνείες. Για να υπάρχει το κάρμα, πιθανώς πρέπει να υπάρχει ένα επίπεδο «ζωής μεταξύ των ζωών». Κατόπιν, με κάποιο τρόπο, πρέπει να υπάρχει ένα υψηλότερο επίπεδο συνείδησης ή μία ανώτερη ευφυία που να συλλέγει όλες αυτές τις πληροφορίες και να τις επεξεργάζεται. Για το νόμο του κάρμα , πιθανώς πρέπει να υπάρχει μια άλλη σφαίρα ή κατάσταση της ύπαρξης, εκτός από αυτήν που εμείς γνωρίζουμε και στην οποία ζούμε.
Είμαστε σαν τους αρχαιολόγους. Εξετάζουμε τα ανθρώπινα ίχνη σε αυτόν τον πλανήτη. Εμείς όμως τα βλέπουμε απο μία διαφορετική σκοπιά. Αυτά τα χνάρια, ενώ φανερώνονται πολλές φορές στο φυσικό πεδίο (σημάδια εκ γενετής, ή, περιγεννητικές ανωμαλίες), χαράζουν επίσης και την ψυχή[5]. Σ’ αυτό το σημείο είναι που εισέρχεται το κάρμα στην εικόνα. Δεν είμαστε tabula rasa. Είμαστε tabula scripta. Και όπως ένα βιβλίο έχει τις σελίδες του την μία πάνω στην άλλη, έτσι και εμείς συσσωρεύουμε την μία εμπειρία πάνω στην άλλη και τυχαίνει μερικές φορές κάποιοι από εμάς να γνωρίζουν που φυλάγεται αυτό το βιβλίο.
Σε αυτήν την τόσο άγνωστη περιοχή προτιμώ να θέτω ερωτήματα αντί να παραθέτω θέσφατα. Αισθάνομαι πιό άνετος μ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι επιλογή μου να έρθω επάνω στη γη ή όχι; Τι καθορίζει την αποφασή μου; Από ποιούς παράγοντες εξαρτάται αυτό; Από τις προθέσεις μας ή από το τι κάναμε πραγματικά; Εγείρεται θέμα ηθικής; Τί συμβαίνει σ’ ένα μέλος της Κου Κλουξ Κλαν ή σε έναν βασανιστή του Άουσβιτς; Τί συμβαίνει στα θύματά τους; Τί συμβαίνει με το σύστημα των καστών στην Ινδία; Είναι μια δίκαιη αντιπροσώπευση μιας πνευματικής κατάταξης, ή είναι ένα διαστρεβλωμένο πρότυπο κοινωνικής εκμετάλλευσης ; Τι γίνεται με την θανατική ποινή; Θα έπρεπε τα κράτη να επιβάλουν την ποινή του θανάτου στους πολίτες τους;
Τί γίνεται στα έμβρυα κατά την έκτρωση; Μας καταλογίζονται ευθύνες για αυτές και σε μια τέτια περίπτωση με ποιο τρόπο; Θεωρούμαστε υπόλογοι για τις πράξεις μας; Είναι το Κάρμα ένας τραπεζικός λογαριασμός με παθητικό; Υπάρχουν επιτόκια σ’ αυτόν; Έχουμε το δικαίωμα λόγου στη επιλογή της φυλής, της υπηκοότητας, της θρησκείας, ή της χώρας μέσα στην οποία θα γεννηθούμε; Διατηρούμε κάποιες απο τις δεξιότητες ή ικανότητες που με τόσο κόπο αποκτήσαμε στις αλλεπάληλες ενσαρκώσεις μας; Αναγγέλουμε τον ερχομό μας μέσα από όνειρα;
Περαιτέρω, έχουμε υπάρξει ως φυτά ή ζώα; Αν ναι, αυτό γίνεται με έναν ανελισσόμενο τρόπο ή όχι; Και υπάρχουν μήπως άλλες οντότητες, μη, ανθρώπινες; Υπάρχουν Άγγελοι; Δαίμονες; Εξωγήινοι; Είναι πιθανό σε ένα σώμα να εδρεύουν περισσότεροι του ενός δικαιούχου, και σε αυτή την περίπτωση, πώς είναι κάτι τέτιο εφικτό;
Ο Σωκράτης (470-399 Π.Χ.) βάσισε τις πεποιθήσεις του στην προ-ύπαρξη της ψυχής στο έμφυτο συναίσθημα της δικαιοσύνης (ή αδικίας) που είναι εμφανής στα μικρά παιδιά. Αναρωτήθηκε γιατί ένα παιδί θα αισθανόταν εξαπατημένο εάν δεν είχε μια προγενέστερη αίσθηση και γνώση, ένα κριτήριο του λάθους ή του σωστού, που να προκύπτει από προηγούμενες υπάρξεις. Και γιατί ένας νέος σκλάβος χωρίς την στοιχοιώδη παιδεία να είναι ικανός να λύσει πολύπλοκα μαθηματικά προβλήματα και να προσφέρει τις λύσεις τους τόσο φυσικά;
Οι προηγούμενοι κάτοικοι οτο έδαφος στο οποίο ζούμε τώρα, οι αρχαίοι Έλληνες θεώρησαν πως πριν γεννηθεί ένας άνθρωπος τρείς θεότητες ήταν υπεύθυνες για την μοίρα του. Η Κλωθώ η οποία ύφαινε το πεπρωμένο του, όσο περισσότερο το νήμα, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα για εκείνον να φτάσει τα γεράματα. Η Λάχεσις που έφερνε την τύχη, την έκπληξη, τη σύμπτωση, ή τις κακοτοπιές και τις δυσκολίες. Τέλος η Άτροπος (η αναπόφευκτη), η οποία αποφάσιζε τελικά πότε να κόψει το νήμα, πολλές φορές απότομα και χωρίς προειδοποίηση. Μήπως οι πρόγονοι μας ασπάζονταν ευλαβικά την έννοια του πεπρωμένου, ή, της ειμαρμένης; Όχι, ή καλύτερα, όχι μόνο. Οι προσωπικές τους επιλογές ήταν εξίσου σημαντικές. Οι άνθρωποι είχαν ευθύνη για τις ενέργειες τους και ήταν αυτοί που διαφοροποιούσαν την έκβαση των Θεϊκών επιλογών. Κατά τη διάρκεια της ζωής τους και εάν οι άνθρωποι παρέκκλιναν από το αρχικό τους προσυμφωνημένο σχέδιο θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν την Θέμιδα που προστάτευε τους αδικημένους. Αν και πάλι οι παρεμβάσεις της δεν ήταν αποτελεσματικές τότε αναλάμβανε η Νέμεσις που επέβαλλε την δικαιοσύνη και τιμωρούσε σκληρά όποιον διατάρασσε την τάξη και την αρμονία. Εξευμενιζόταν μόνον όταν η τάξη και η αρμονία αποκαθίσταντο. Μετά τον σωματικό θάνατο οι ψυχές ερχόταν αντιμέτωπες με μία επιτροπή που θα αξιολογούσε τις πράξεις τους και θα αποφάσιζε τι μέλλει γενέσθαι στη μετά θάνατον ζωή.
Έτσι, πώς βάζουμε όλες αυτές τις έννοιες σε ένα καλάθι; Καλή η μυθολογία αλλά τι κάνουμε από εδώ και πέρα; Οι φυσικοί επιστήμονες μας έδωσαν μία ξεκάθαρη και σαφή προειδοποίηση: ή αλλάζουμε τον τρόπο που παράγουμε, διανέμουμε και καταναλώνουμε την ενέργεια στα επόμενα δέκα χρόνια ή θα θεωρηθούμε αρμόδιοι για την αμετάκλητη καταστροφή της ζωής όπως τουλάχιστον την ξέραμε μέχρι σήμερα σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Ο μέσος θνητός φαίνεται να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητος.
Ως αναδρομέας θεραπευτής συμμετέχω σε μια διαδικασία που οι περισσότεροι άνθρωποι αυτού του πλανήτη δεν γνωρίζουν ακόμα. Ασκώ μία πρακτική που αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων. Αυτές οι βαθιές αλλαγές έρχονται απλά επειδή οι άνθρωποι που κάνουν αναδρομή (αλλά και εγώ συγχρόνως) καταλήγουμε σε μια βαθιά συνειδητοποίηση, το γεγονός δηλαδή ότι έχουμε ξανάρθει εδώ. Και όχι μόνο έχουμε ενσαρκωθεί ξανά, αλλά μερικά από τα προβλήματα συμπεριφοράς που εμμένουν και που μας ταλανίζουν προέρχονται από τις προηγούμενες ενσαρκώσεις μας. Στην πολύχρονη ενασχόληση μου με τις αναδρομές βλέπω καθημερινά, «θαύματα» να συντελούνται στα γραφεία των συναδέλφων μου στο εξωτερικό. Καθημερινά διαπιστώνω ότι οι διαδικασίες που εμπλέκονται στην διαμόρφωση της ζωής είναι πολύ περισσότερες από αυτές που διδαχτήκαμε στο σχολείο. Η σύγχρονη επιστήμη και οι παραδοσιακές θρησκείες μας έχουν προσφέρει μια περιορισμένη και διαστρεβλωμένη άποψη για τον κόσμο. Ήρθε η ώρα να σπάσει το φράγμα. Το δώρο στους συνανθρώπους μας είναι ένα. Το να τους δώσουμε να καταλάβουν πως κανείς άλλος εκτός από εμάς δεν θα είναι στις μελλοντικές γενεές. Πως θα είμαστε εμείς οι ίδιοι αυτοί που θα θερίσουμε ό,τι σπείραμε.
Πρέπει τώρα να διαδώσουμε του λόγου το αληθές, το οτι δηλαδή έχουμε ευθύνη για αυτά που συμβαίνουν. Έτσι, ας μην κάνουμε το ίδιο λάθος όπως έκαναν μερικοί απο τους συνανθρώπους μας, υποθηκεύοντας τις μελλοντικές ενσαρκώσεις μας για ένα υποτιθέμενο καλύτερο σήμερα. Όπως τόσο κομψά έχει καταδείξει ο Michael Grosso (2004) υπάρχουν αρκετές ενδείξεις που δείχνουν πως ο τρόπος διαβίωσης μας διαμορφώνει τους όρους της πραγματικότητας της μετά θάνατον ζωής. Έτσι, ας αναλάβουμε την ευθύνη τώρα. Ας αλλάξουμε πλεύση και πορεία προτού να είναι πολύ αργά για το μέλλον του πλανήτη. Κι αν μέχρι τώρα δεν μας τρόμαζε η ιδέα του τι πλανήτη θα παραδώσουμε στα παιδιά μας, τουλάχιστον ας μας τρομάξει η σκέψη του τι πλάνητη θα παραδώσουμε στους εαυτούς μας. Ας δραστηριοποιηθούμε στα φυσικά, γνωστικά και πνευματικά πεδία. Κι ας ανακαλύψουμε την ψυχή μας…
Βιβλιογραφία
Almeder, Robert. Death and Personal Survival: The evidence of life after death. Rowman & Littlefield Publishers Inc., 1992.
Arcangel, Dianne. Afterlife Encounters. Charlottesville VA: Hampton Roads, 2005
Bauer, Deitrich, Max Hoffmeister, Hartmut Georg, Children Who Communicate Before They Are Born. London: Temple Lodge, 2005.
Bowman, Carol. Children’s Past Lives: How past life memories affect your child. New York: Bantam Books, 1997.
Bowman, Carol. Return from Heaven. New York: Thorsons, 2001.
Clark, Rabia Lynn. Past Life Therapy: The State of the Art. Austin TX: Rising Star Press, 1995.
Cockell, Jenny. Across Time and Death. New York: Simon & Schuster, 1993.
Crabtree, Adam. Multiple Man: Explorations in Possession and Multiple Personality. New York: Prager Publishers, 1985.
Ellison, Arthur J. Science and the Paranormal: Altered States of Reality. Edinburgh, UK : Floris Books, 2002.
Fontana, David. Is there an Afterlife? O Books, 2005.
Freedman, Thelma B. Soul Echoes: The Healing Power of Past-Life Therapy. New York: Kensington Publishing Corp., 2002.
Grof, Stanislav. Beyond the Brain: Birth, Death and Transcendence in Psychotherapy. Albany: State University of New York Press, 1985.
Grof, Stanislav. Psychology of the Future: Lessons from Modern Consciousness Research. State University of New York Press, Albany, 2000.
Grosso, Michael. Experiencing the Next World Now, Paraview Pocket Books, New York, 2004.
Guirdham, Arthur. The Cathars and Reincarnation. Jersey: Neville Spearman, 1970
Haraldsson, Erlendur and M. Abbu- Izzedin. Development of certainty about the correct deceased person in a case of the reincarnation type in Lebanon: The case of Nazih Al-Danaf. Journal of Scientific Exploration, 16:363-80, 2002.
Haraldsson, Erlendur and Karl Ossis. At the Hour of Death. New York: Hastings House, 1993.
Head, Joseph & Sylvia Cranston. Reincarnation: The Phoenix Fire Mystery. New York: Julian Press, 1977.
Holohan, Christine. A Voice from the Grave: The unseen witness in the Jaacqui Poole Murder Case. Ireland, Maverick House, 2006.
Inglis, Brian. Natural and Supernatural. London: Abacus, 1979.
Iverson, Jeffrey. In Search of the Dead: A Scientific Investigation of Evidence for Life After Death. San Francisco: Harper San Francisco, 1992.
Jarmon, Robert G. Discovering the Soul: The amazing Findings of a Psychiatrist and his Patients. Virginia Beach, ARE Press, 1997.
Kelly, Edward et.al. Irreducible Mind: Towards a Psychology of the 21st century. Lanham: Rowman & Littlefield, 2007.
Kelsey, Dennis & Joan Grant. Many Lifetimes. New York: Doubleday, 1967.
Klein, Edward. Soul Search: The Healing Possibilities of Past Lives. Virginia Beach, VA.: ARE Press, 1995.
Kubler-Ross, E. On Death and Dying. New York: Macmillan, 1969.
Lenz, Frederick. Lifetimes: True Accounts of Reincarnation. New York: Bobbs-Merrill, 1979.
Llewelyn, Ken. Flight into the Ages. New South Wales: Felspin, 1991.
Lorimer, David. Thinking Beyond the Brain. Edinburgh, Floris Books, 2001.
Lucas, Winafred. Regression Therapy: A Handbook for Professionals. Crest Park: Deep Forest Press, 1993.
Mayer, Elizabeth Lloyd. Exraordinary Knowing. New York: Bantam, 2007.
Meek, George W. After We Die What Then? Columbus, Ohio: Ariel Press, 1987.
Modi, Shakuntala, M.D. Remarkable Healings: A Psychiatrist Discovers Unsuspected Roots of Mental and Physical Disease. Charlottesville, Va.: Hampton Roads, 1997.
Moody, Raymond. Coming Back: A Psychiatrist Explores Past-Life Journeys. New York: Bantam, Doubleday, 1990.
Moody, Raymond. Reunions: Visionary Encounters with the Departed Loved Ones. New York: Ivy Books, 1993.
Moss, Peter & Joe Keeton, Encounters with the Past : How man can experience and relieve history. London: Sidgwick & Jackson, 1979.
Muller, Karl. Reincarnation, Based on Facts. London: Psychic Press, 1970.
Murphy, Michael. The Future of the Body. Los Angeles, CA: Tarcher Inc., 1992.
Myers, F.W.H. Human Personality and its Survival of Bodily Death. London: Longmans, Green, 1903.
Netherton, Morris & Nancy Shiffrin. Past Life Therapy. New York: Ace Books, 1978.
Oppenheim, Garrett. Who Were You Before You Were You? The casebook of a past-life therapist. New York; Carlton Press, 1990.
Pasricha, Satwant. Cases of the reincarnation type in Northern India with Birthmarks and Birth Defects. Journal of Scientific Exploration, 12:259-293, 1998.
Radin, Dean. The conscious Universe: The scientific Truth of Psychic Phenomena. New York: Harper & Collins, 1997.
Ritchie, George. Return from Tomorrow. Waco, Tex.: Chosen, 1978.
Rogo, Scott. The Search for Yesterday. New Jersey: Prentice Hall, 1985.
Schlotterbeck, Karl. Living your Past Lives: The Psychology of Past Life Regression. New York: Ballantine Books, 1987.
Shroder, Tom. Old Souls: The scientific evidence for Past Lives. New York: Simon & Schuster, 1999.
Stemman, Roy. One Soul, Many Lives. Berkeley, Ca.: Ulysses Press, 2005.
Stevenson, Ian. Twenty Cases Suggestive of Reincarnation. Charlottesville: University Press of Virginia, 1974.
Stevenson, Ian. Children Who Remember Previous Lives. Charlottesville: University Press of Virginia, 1987.
Stevenson, Ian. Where Reincarnation and Biology Intersect. Westport, Conn.: Praeger, 1997.
Stevenson, Ian. The contribution of apparitions to the evidence for Survival. Journal of the American Society For Psychical Research. 76:341-358. 1982.
Tarazi, Linda. Under the Inquisition: An Experience Relived. Charlottesville, VA: Hampton Roads, 1997.
Tart, Charles. Altered States of Consciousness. New York: Wiley, 1969.
Ten Dam, Hans. Exploring Reincarnation. London: Rider Books, 2003. Tick, Edward. The Practice of Dream Healing: Bringing Ancient Greek Mysteries into Modern Medicine. Quest Books, Illinois, 2001.
Tucker, Jim. Life before Life: a scientific investigation of children’s memories of previous lives. New York, St. Martin’s Press, 2005.
Tucker, Jim. A scale to measure the strength of children’s claims of previous lives. Journal of Scientific Exploration.14:571-581, 2000.
Van Dusen, Wilson. The Presence of Other Worlds. New York: Swendeborg Foundation, 1974.
Wambach, Helen. Reliving Past Lives. New York: Harper & Row, 1978.
Wambach, Helen. Life Before Life. New York : Wm. Morrow, 1979.
Weiss, Brian. Many Lives, Many Masters. New York. : Simon & Schuster, 1988.
Weiss, Brian. Through Time into Healing. New York. : Simon & Schuster, 1992.
Weiss, Brian. Only Love is Real: A Story of Soulmates Reunited. New York: Warner Books, 1997.
Whitton, Joel and Joe Fisher. Life Between Life. New York: Doubleday.
Williston, Glen, an Judith Jhonstone. Discovering Your Past Lives. Northampton, England: Thorsons Publishing Group, 1983.
Woolger, Roger. Other Lives Other Selves. New York: Doubleday, 1987.
[1] Στην ουσία ο Λευκός Άνθρωπος. Από το υπέροχο βιβλίο ο Παπαλάγκι.
[2] Ένας όρος που καθιερώθηκε από τον Samir Amin.
[3] Δική μου επινόηση.
[4] Ετσι λοιπόν η ψυχή και επειδή είναι αθάνατη και επειδή πολλάκις έχει βρεθεί και δεί τον επουράνιο τόπο και όλα όσα γίνονται στον Άδη, είναι αδύνατον να μην τα έμαθε. Δεν είναι καθόλου αξιοπερίεργο ότι μπορεί να θυμηθεί τα σχετικά με την αρετή και όλα τα άλλα τα οποία προηγουμένως (κατα την αρχική κατάσταση) εγνώριζε πολύ καλά. Επειδή λοιπόν η ψυχή συγγενεύει (με το θείο) και έχει μάθει τα πάντα και τίποτα δεν την εμποδίζει αν ένα μόνον απ’ αυτά θυμηθεί-αυτό που οι άνθρωποι αποκαλού μάθηση- να μπορεί και όλα τα άλλα να τα επαναφέρει στην μνήμη της. Διότι η αναζήτηση της (αλήθειας) και η μάθηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά ανάμνηση.
[5] Βλέπε άρθρο μου με θέμα τα εκ γενετής σημάδια στο www. hypnoscopesis. gr