Scroll Top

Συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών.

Σκιώδεις Παρεισφρήσεις Νέο

Νάσος Κομιανός_ «Σκιώδεις Παρεισφρήσεις» _ Η Εφημερίδα των Συντακτών

 

Ο Νάσος Κομιανός είναι πιστοποιημένος υπνοθεραπευτής και αναδρομέας θεραπευτής, μέλος της National Guild of Hypnotists του International Board for Regression Therapy και της Παγκόσμιας Ένωσης Αναδρομέων Θεραπευτών (EARTh) www.earth-association.org, της οποίας διετέλεσε τέσσερα χρόνια ως αντιπρόεδρος και δύο χρόνια ως πρόεδρος. Είναι, επίσης, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Μελετών των Επιθανάτιων Εμπειριών IANDS.

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου του «Σκιώδεις Παρεισφρήσεις (Αδιανόητες Πτυχές της Πνευματικής Πραγματικότητας)», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δίον, αποφασίσαμε να προβούμε σε αυτή την εκτενή, χειμαρρώδη και ανατρεπτική συνέντευξη που μου παραχώρησε.

Καθότι αδύνατο να μεταφέρουμε στον αναγνώστη επιγραμματικά ένα ανεξάντλητο ερευνητικό πεδίο όπως αυτό της αναδρομικής θεραπείας, πήραμε από κοινού την απόφαση να κάνουμε μία, όσο το δυνατό για τα πλαίσια μιας συνέντευξης, ολοκληρωμένη συζήτηση, γύρω από θέματα που σπανίως βλέπουν το φως της δημοσιότητας σε μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ας πούμε λοιπόν ότι ανοίγουμε μια πόρτα• όποιος θέλει την κλείνει, όποιος θέλει την περνά και πάει, εάν αγαπάει, τη δική του αναζήτηση παραπέρα.

Να ξεκινήσουμε με μια σύντομη αναδρομή στα Ασκληπιεία και στην Εγκοίμηση, στο Όναρ, το μεγάλο, αποκαλυπτικό ή μυητικό όνειρο, που συναντάμε σε τόσους πολιτισμούς, και στη σχέση τους με την υπνοσκόπηση, όρο που εισήγαγες και μέθοδο που χρησιμοποιείς ως υπνωτιστής;

Ζηλεύω την εποχή που ήρθε ο Χένρυ Μίλλερ (1939) στην Ελλάδα και, ανάμεσα στα άλλα, επισκέφθηκε την Επίδαυρο. Η περιγραφή του δείχνει και το βεληνεκές του πνεύματός του. Ήδη από τότε εντόπισε τους περιορισμούς της σύγχρονης ψυχανάλυσης και ψυχολογίας και την έλλειψη του βάθους της συγκεκριμένης θεραπείας.

Κακά τα ψέματα, μας αρέσει δεν μας αρέσει, η ουσιώδης πραγματική ψυχοθεραπεία γεννήθηκε στην αρχαιότητα. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις για αντίστοιχες πρακτικές στην αρχαία Αίγυπτο. Η συντριπτική όμως πληθώρα στοιχείων και μαρτυριών έρχεται από την αρχαία Ελλάδα και την εφαρμογή της εγκοίμησης στα Ασκληπιεία. Κάτι παρόμοιο ή αντίστοιχο δεν παρατηρήθηκε ποτέ ξανά σε τέτοιο βαθμό και σε τέτοια έκταση εάν σκεφτεί κανείς πως υπήρχαν στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο, συμπεριλαμβάνοντας και τις αποικίες, τουλάχιστον 320 ναοί του Ασκληπιού όπου καταπιάνονταν μ’ αυτή τη θεραπεία.

Όπως βλέπεις, αυτή την υπέροχη αρχαία λέξη, την εγκοίμηση, ο κειμενογράφος του WORD την αντιμετωπίζει ως άγνωστη και εσφαλμένη έννοια. Θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο για αυτή την διαδικασία, ευτυχώς όμως το έκανε κάποιος άλλος, και πολύ καλά. (Η Θεραπεία της Ψυχής μέσα από τα Όνειρα, Edward Tick, Εκδόσεις Ενάλιος, 2003).

Οι ασθενείς τότε, όταν και αφού αποφάσιζαν πως πρέπει να αποταθούν στα Ασκληπιεία, άρχιζαν μια μακρά νηστεία και απείχαν από τοξικές και επιβαρυντικές συμπεριφορές. Μετά ακολουθούσαν ένα μακρύ δρόμο μέχρι τους ναούς που ήταν συνήθως χτισμένοι σε μέρη απείρου κάλλους με πολλά τρεχούμενα νερά.

Εκεί επιδίδονταν σε διάφορες πρακτικές που συνεπικουρούσαν στην αναγκαία ψυχική προετοιμασία. Έκαναν υδροθεραπεία, μασάζ, γυμναστική και παρακολουθούσαν θεατρικές παραστάσεις στα παρακείμενα θέατρα. Όταν ο ιητήρ/ιερέας/ιατρός έκρινε πως ένα άτομο ήταν έτοιμο να προχωρήσει παρακάτω, τότε ζητούσε από τον ασθενή να λουστεί στα γάργαρα νερά της παρακείμενης πηγής και να φορέσει τον απαραίτητο λευκό χιτώνα για να προχωρήσει προς το Άβατον.

Το άβατον (όπως βλέπεις και αυτή άγνωστη λέξη για τον κειμενογράφο) ήταν ο χώρος εκείνος όπου κατέληγαν όλοι όσοι θα ξάπλωναν μέσα σε κοιλώματα τα πρώιμα χρόνια (≈1000 ≈ 500 π.Χ.) και τις κλίνες αργότερα (≈500 μ.Χ. ≈ 325 μ.Χ.). Εκεί, αφού τους τύλιγαν με υφάσματα και τους ακινητοποιούσαν, τους ξάπλωναν στο απόλυτο σκοτάδι και τους ζητούσαν να ονειρευθούν το όναρ, αυτό το πολυπόθητο όνειρο που εμπεριείχε την θεραπεία που άρμοζε στον καθένα προσωπικά.

Συνήθως η ενόραση ήταν άμεση και συντριπτική και έχουμε δεκάδες μαρτυρίες από εκείνες τις εποχές. Από την Επίδαυρο, την Πέργαμο, την Έφεσο, μέχρι την κοιλάδα των Ναών στην Σικελία και το νησάκι του Τίβερη στη Ρώμη, οι εντυπωσιακές θεραπείες από χρόνιες νόσους κατακλύζουν τα συγγράμματα. Δεν ήταν πρώτος ο Ιησούς που έκανε παράλυτους να περπατούν, τυφλούς να βλέπουν και νεκρούς ν’ ανασταίνονται.

Θα μου πεις τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον σύγχρονο κόσμο; Εξαρτάται τι ορίζει κανείς ως σύγχρονο κόσμο. Εάν μιλάμε για την μεταβιομηχανική εποχή, δηλαδή από το 1780 και μετά, τότε η ιατρική μέσω του Μεσμέρ ανακάλυψε τον μαγνητισμό. Και παρότι ο Βιεννέζος ιατρός εξέπληξε την καλή κοινωνία του Παρισιού με τις εντυπωσιακές θεραπείες του, εξοβελίστηκε στο πυρ το εξώτερον με την κατηγορία του τσαρλατανισμού από την μαζική επίθεση που εξαπέλυσαν οι συμβατικοί γιατροί της εποχής.

Η μετεξέλιξη του μαγνητισμού, που δεν έπαψε να εμπνέει καθ’ όλη την διάρκεια του 19ου αιώνα, ήταν ο υπνωτισμός. Ένας όρος που επινοήθηκε από τον Σκωτσέζο γιατρό James Braid το 1842. Πριν την ανακάλυψη του αιθέρα (διαιθυλική αλκοόλη) που έφερε επανάσταση στην χειρουργική και στην αναισθησία (1846), ο μαγνητισμός ή/και η ύπνωση ήταν οι κύριες οδοί πρόκλησης αναισθησίας και νάρκωσης για να επιτευχθούν μέχρι και ακρωτηριασμοί. Οι Σκωτσέζοι χειρουργοί James Esdaile και John Elliotson έμειναν στην ιστορία για αυτά τους τα ιατρικά επιτεύγματα.

Για να διευκρινίσω λοιπόν τι σχέση έχουν όλα αυτά με την υπνοσκόπηση θα πρέπει να αποσαφηνίσω κάποιους όρους. Η ύπνωση είναι μια φυσική κατάσταση συνείδησης. Έχουμε την εγρήγορση, τον ύπνο και αυτή την ενδιάμεση κατάσταση που μοιάζει με τον ύπνο αλλά δεν είναι και που ενέχει διαύγεια, χωρίς όμως το συνειδητό και το Εγώ να παίζουν κυρίαρχο ρόλο. Η ύπνωση απαντάται κανονικά και σε όλο το ζωικό βασίλειο. Άνθρωποι που δεν έχουν αποκοπεί από τη φύση και ζουν στις παρυφές του «πολιτισμού» παρατηρούν καθημερινά πως η γάτα υπνωτίζει το σαμιαμίδι, το φίδι υπνωτίζει τα ποντίκια, τα φώτα του αυτοκινήτου μαγνητίζουν τη νύχτα την αλεπού ή τον λαγό.

Ο υπνωτισμός είναι η τεχνική εκείνη που επιφέρει τεχνητά την ύπνωση. Η υπνοθεραπεία είναι η διαδικασία που χρησιμοποιεί τον υπνωτισμό για να επιφέρει θεραπευτικό αποτέλεσμα. Στην υπνοθεραπεία συνήθως ο ρόλος του θεραπευόμενου είναι παθητικός και δέχεται υποβολές από τον υπνοθεραπευτή. Η υπνοσκόπηση όμως είναι μια έννοια που εγώ καθιέρωσα και έρχεται να καλύψει το κενό. Γιατί, εν κατακλείδι, θυμίζει την εγκοίμηση όπου ο θεραπευόμενος έχει ενεργή συμμετοχή στο θεραπευτικό γίγνεσθαι ενώ τελεί εν υπνώσει. Είναι μία τεχνική που βασίζει την επιτυχία της στον εντοπισμό της ρίζας του προβλήματος του θεραπευόμενου και προϋποθέτει την ενεργή συμμετοχή του στην διαδικασία. Στόχος είναι η επίτευξη της ενόρασης, μιας ψυχικής διεργασίας που οδηγεί στην κάθαρση.

Σπούδασες ψυχολογία και κοινωνιολογία στην Αμερική. Προφανώς έμεινες με αναπάντητα ερωτήματα και προχώρησες στην υπνοσκόπηση. Αν και είναι πολύ λίγοι οι επαγγελματίες, πιστοποιημένοι υπνωτιστές στη χώρα μας, αρκούν οι σπουδές για να καταστήσουν κάποιον ικανό και έμπιστο υπνωτιστή ή χρειάζονται και κάποιες έμφυτες ποιότητες και προσωπικά βιώματα;

Να αντιστρέψω το ερώτημα; Εσύ, αγαπητή, θα πήγαινες σε ένα παλικάρι που μόλις τελείωσε το πανεπιστήμιο και έχει μια ταμπέλα στο γραφείο του με την ιδιότητα του κλινικού ψυχολόγου ειδικευμένος στο CBT (Cognitive Behavioral Therapy). Θα έστελνες το παιδί σου εκεί; Εγώ όχι. Ψυχολόγοι είναι μόνο κατ’ ευφημισμόν γιατί δεν μπορείς να αποκαλείσαι ψυχολόγος και να μην αποδέχεσαι την ύπαρξη της ψυχής.

Θέλει και ρώτημα πως δεν θα πήγαινα;

Να λοιπόν γιατί σιχάθηκα τις σπουδές μου στην Αμερική. Γιατί διαπίστωσα πως επικρατούσε ο μπιχεβιορισμός και ο υλιστικός αναγωγισμός που δεν επέτρεπαν, ούτε καν έθεταν ερωτήματα μεταφυσικού περιεχομένου. Τί είναι η ψυχή, από πού έρχονται οι σκέψεις, τι γίνεται μετά τον θάνατο; Αιώνια ερωτήματα που εξακολουθούσαν να μένουν αναπάντητα. Και ενώ υπήρχαν φωτεινές εξαιρέσεις σ’ αυτή την επιστήμη, (Γιουνγκ,  Φρομ, Μάσλοου, Ρότζερς), η συντριπτική πλειοψηφία των ψυχολόγων ήταν τουλάχιστον απογοητευτική.

Αφού έπειτα στράφηκα στην κοινωνιολογία εξέτασα την άθλια πρακτική της ψυχιατρικής που κυριολεκτικά υιοθετούσε το πνεύμα της κάθε εποχής «παθολογικοποιώντας» κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά από τη μία και εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της καθεστηκυίας τάξης από την άλλη, δίνοντας τους ένα επιστημονικοφανές ψευδεπίγραφο.

Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς; Είμαι σίγουρος πως η ελληνική κοινωνία δεν είναι εξοικειωμένη με τον όρο δραπετομανία. Ναι, καλά διαβάσατε. Η δραπετομανία ήταν η «ασθένεια» των Αφροαμερικανών δούλων των φυτειών καπνού και καλαμποκιού των ΗΠΑ που επιχειρούσαν να αποδράσουν από το καθεστώς της εξαναγκαστικής σκλαβιάς τους. Οι ψυχίατροι αυτής της εποχής χαρακτήριζαν τους άμοιρους δραπέτες ως ασθενείς. Έδιναν έτσι το άλλοθι στην άρχουσα τάξη να εξαπολύσει ακόμη περισσότερο μένος εναντίον των καταπιεσμένων.

Η ένοχη ιστορία της ψυχιατρικής δεν σταματά εκεί αλλά συνεχίζει. Από την «υδροθεραπεία» (εναλλαγή καυτών και παγωμένων ντους) έως τις περιστρεφόμενες καρέκλες και τους ζουρλομανδύες. Από τις βεβιασμένες “θεραπείες” πρόκλησης πυρετού, μέχρι τις επιληπτικές κρίσεις που προκαλούνται χημικά και τη “θεραπεία” με ινσουλίνη. Από τα  ηλεκτροσόκ έως τις λοβοτομές, αυτή η «επιστήμη» βρίθει από παραδείγματα βάναυσης κατάλυσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ενώ σήμερα το μότο της δεν είναι άλλο από την κυρίαρχη θεωρία της «χημικής ανισορροπίας».

Όσο για την χειρότερη ψυχική ασθένεια, τη σχιζοφρένεια, η ιστορία ξεκίνησε με την ατεκμηρίωτη δήλωση του Kraepelin ότι η dementia praecox, όπως λεγόταν τότε, έχει βιολογική και γενετική προέλευση. Αργότερα, ο Bleuler επινόησε τον όρο σχιζοφρένεια, ο  οποίος δεν είναι παρά ένα έργο μυθοπλασίας που δημιουργήθηκε από τους ψυχιάτρους χωρίς τεκμηριωμένη επιστημονική υποστήριξη ως ξέχωρη βιολογική οντότητα. Τα τρέχοντα ιατρικά και ακαδημαϊκά ιδρύματα παραμένουν εγκλωβισμένα σε αυτό το απαρχαιωμένο πλαίσιο αναφοράς αγνοώντας ή αρνούμενα την όποια επίδραση του πνεύματος επί της υγείας. Δεν μπορούν να συλλάβουν, πόσο μάλλον να κατανοήσουν, μια ασθένεια που δεν έχει καμία φυσική αιτία, πολύ λιγότερο μια μη φυσική θεραπεία.

Τη δεκαετία του 1950 ένας κοινωνιολόγος ονόματι Erving Goffman έζησε ως παρατηρητής σε ιδρύματα και άσυλα για τρία χρόνια. Η δημοσίευση των εμπειριών του ήταν το πρώτο πελέκημα του σαθρού δέντρου της ψυχιατρικής και της ασυλοποίησης των ασθενών συγκεκριμένα. Το δεύτερο και δυναμικότερο χτύπημα ήρθε το 1973 από τον καθηγητή του Stanford David Rosenhan. Οκτώ συνεργάτες του καθηγητή, μαζί με τον ίδιο, δήλωσαν ψευδώς πως άκουγαν φωνές και όταν νοσηλεύτηκαν συμπεριφέρονταν εντελώς φυσιολογικά εντός των κλινικών δηλώνοντας παράλληλα πως δεν ακούν πλέον φωνές.

Παρόλα αυτά, οι ψυχίατροι δεν τους έδιναν εξιτήριο αν δεν υπέγραφαν πως είναι ψυχικά ασθενείς και αν δεν έπαιρναν αντιψυχωτικά φάρμακα.  Μετά την δημοσίευση του άρθρου “On being sane in insane places” στο περιοδικό Science (  https://science.sciencemag.org/content/179/4070/250), υπήρξε θύελλα αντιδράσεων από τους ψυχίατρους που θύμωσαν από τα γραφόμενα. Τότε τον προκάλεσαν να στείλει κι άλλους ψευτοασθενείς ισχυριζόμενοι πως οι ίδιοι θα ήταν σε θέση ν’ ανακαλύψουν την «σκευωρία» του. Ο Rosenhan δέχθηκε την πρόκληση και μετά από εξέταση 193 ασθενών οι ψυχίατροι υποψιάστηκαν πως οι 41 ήταν απεσταλμένοι ψευδασθενείς του Rosenhan. Κατόπιν τούτου, δήλωσαν πως περιμένουν απάντησή του. Όταν ήρθε η απάντηση του καθηγητή κοκάλωσαν όλοι. Ο Rosenhan δεν είχε στείλει κανέναν. Το πλήγμα ήταν ανεπανόρθωτο. Ήταν η αρχή του τέλους της εποχής των ασύλων.

Τώρα πλέον ζούμε στον αστερισμό του χημικού ζουρλομανδύα και της ηγεμονίας των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών. Θα σου πρότεινα, ως σκεπτόμενη αρθρογράφος, να κάνεις ένα ρεπορτάζ και να δημοσιοποιήσεις συνολικά στοιχεία –αν στα διαθέσει ο ΕΟΠΠΥ– για το πόσα εκατομμύρια κουτιά αντικαταθλιπτικά, καταπραϋντικά και ηρεμιστικά χάπια χορηγούνται κάθε χρόνο από τους γιατρούς της διπλανής μας πόρτας. Γιατροί που αντί να τιμούν τον όρκο του Ιπποκράτη και τις πολύχρονες σπουδές τους, άφησαν τους εαυτούς τους να μετατραπούν σε πλασιέ των κολοσσιαίων πολυεθνικών. Και μετά είναι να απορεί κανείς γιατί ζουν ανάμεσά μας όλοι αυτοί οι «ψεκασμένοι» που αμφισβητούν τις συστάσεις των κυβερνήσεων και τα εμβόλια για τον Covid-19;

Αν και η ύπνωση είναι απολύτως ασφαλής, τι κίνδυνο διατρέχει κάποιος που θέλει να αναδράμει και βρίσκεται σε λάθος χέρια; Τι πρέπει να προσέξει;

Τίποτα δεν είναι απολύτως ασφαλές σε τούτον τον κόσμο που ζούμε. Η ασφάλεια είναι μια ανύπαρκτη λέξη που πουλάει καλά από τα στόματα των ασφαλιστών και των πολιτικών στα ευήκοα ώτα των αφελών. Αλήθεια πόσο ασφαλείς αισθάνονταν οι (έχοντες) Έλληνες πολίτες όταν τους υποβλήθηκαν τα capital controls το 2015; Πόσο ασφαλής αισθάνεται πλέον ένας άνθρωπος (εμβολιασμένος ή μη) το 2021 με τον κορονοϊό να καλπάζει και να μεταλλάσσεται συνεχώς; Πόσο ασφαλείς αισθάνθηκαν οι κάτοικοι των Βορείων προαστίων ή της Βόρειας Εύβοιας πριν λίγες ημέρες όταν οι πυρκαγιές έφτασαν έξω από τις αυλές τους ή τους έκαψαν τα σπίτια ολοσχερώς;

Αυτά τα ερωτήματα λοιπόν αναδεικνύουν έκδηλα πως η ασφάλεια είναι μια σχετική, σχεδόν φανταστική έννοια. Καλό θα ήταν λοιπόν, πριν κάποιος διαλέξει τον άνθρωπο που κάνει υπνοθεραπεία να μελετήσει το βιογραφικό του, να ρωτήσει άλλους που τον επισκέφθηκαν αν τους βοήθησε η διαδικασία που ακολουθήθηκε, να δει αν είναι σοβαρός επαγγελματίας και αν λειτουργεί με κάποιο κώδικα δεοντολογίας, αν έχει πανεπιστημιακές σπουδές, αν ανήκει σε κάποιο επαγγελματικό σύλλογο, κ.ο.κ.

Παπούτσια διαλέγουμε και κάνουμε πολλές φορές πέντε ώρες και πάμε σε δέκα καταστήματα και δοκιμάζουμε πενήντα ζευγάρια πριν καταλήξουμε, πόσο μάλλον να διαλέξουμε έναν άνθρωπο που θα μπει στα βάθη της ψυχής μας και θα φέρει στο φως τα τραύματα που μας βαραίνουν και μας πνίγουν.

Ανεξαρτήτως εάν πιστεύει κανείς ή όχι στις προηγούμενες ζωές, η αναδρομή μέσω ύπνωσης αποδεικνύεται ένα πολύτιμο, θεραπευτικό εργαλείο, με άμεσα και πολύ πιο γρήγορα αποτελέσματα εν συγκρίσει με την ψυχανάλυση και άλλου είδους ψυχοθεραπείες. Πού αποδίδεις τη λειτουργικότητά της;

Κάποτε, όταν είχε έρθει ο μάγος της Latin μουσικής ο Tito Puente στην Ελλάδα, είχε κάνει ένα εξειδικευμένο σεμινάριο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ειδικά για μουσικούς παραδίδοντας μαθήματα πάνω στην Salsa και πώς αυτή διαφοροποιείται από τα άλλα είδη μουσικής. Μετά την εντυπωσιακή επίδειξη δεξιοτήτων είπε το αμίμητο: «Κυρίες και κύριοι, όπως βλέπετε, εμείς μπορούμε να παίξουμε και Jazz  και Salsa• οι τζαζίστες δεν μπορούν να παίξουν Salsa».

Το ίδιο συμβαίνει και με εμάς. Εμείς μπορούμε να παίξουμε παντού• οι ψυχοθεραπευτές είναι που δεν μπορούν να πάνε πέρα από το  «παιδικό τραύμα». Στην δική τους κοσμοθεωρία δεν χωράει η θεωρία της ύπαρξης της ψυχής. Δεν χωράει ο δυαδισμός σώματος ψυχής. Οπότε, έχοντας ξεκάθαρα διαλέξει τον δρόμο που ορίζουν τα αξιώματα του υλισμού και του φυσικισμού, λειτουργούν στα στενά, περιοριστικά, σχεδόν ασφυκτικά, πλαίσια που ορίζουν οι σχετικές συντεταγμένες.

Αντίθετα, εμείς οι αναδρομείς θεραπευτές έχουμε πολύ περισσότερα όπλα στην φαρέτρα μας και είμαστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε περισσότερες προκλήσεις. Δεν περιοριζόμαστε στον λόγο και στον διάλογο για να προσεγγίσουμε το πρόβλημα του πελάτη μας, αλλά κατά κύριο λόγο επιστρατεύουμε τις τροποποιημένες καταστάσεις συνείδησης για να οδηγηθούμε στο «δια ταύτα». Έτσι διεισδύουμε πιο βαθιά και φτάνουμε πιο άμεσα στη ρίζα του προβλήματος. Μεταφορικά, φανταστείτε πόσο γρήγορα θα έφευγε ένα απόστημα εάν χορηγούσαμε φαρμακευτική αγωγή από τη μία ή κάναμε χειρουργική επέμβαση από την άλλη.

Σε άκουσα να επαναλαμβάνεις στις ομιλίες σου τη φράση «και φυσικά δεν ανακαλύψαμε τον τροχό». Ωστόσο ο περισσότερος κόσμος σήμερα δεν έχει σύνδεση –πόσο μάλλον γνώση– με τις τροποποιημένες καταστάσεις συνείδησης ακόμα και εάν αυτές είναι μέρος της ζωής και της καθημερινότητάς του. Πόσο όμως παρωχημένο είναι να αντιμετωπίζουμε ακόμα, στην εποχή των κβάντα, ψυχικά γεγονότα όπως η αυθόρμητη ανάκληση μνημών και εικόνων που δεν προσιδιάζουν με τον τωρινό μας βίο ως αμιγώς φαντασιακά ή ακατέργαστο ασυνείδητο υλικό της τωρινής ζωής μας, τα déjà vu, τη συγχρονικότητα, την τηλεπάθεια (ας μην πάμε στην αιώρηση ή στα αστρικά ταξίδια) ως «εξωτικά» θέματα; Πόσο έχουν συμβάλλει σε αυτό η νοησιαρχία, η ψυχολογία, η ψυχιατρική, αλλά και ο τσαρλατανισμός που έχει παρεισφρήσει σε αυτά τα ζητήματα με τα ομολογουμένως ασαφή όρια;

Η αλήθεια είναι πως η απάντηση ήδη βρίσκεται στο ερώτημα σου. Αν μπορούσες να υποβάλεις το ερώτημά σου από το τέλος προς την αρχή θα έβλεπες την απάντηση. Ο πατέρας της Αμερικανικής Ψυχολογίας William James έλεγε: «αν θέλεις η επιστήμη σου να προοδεύσει πρέπει να εστιάζεις σ’ αυτά τα φαινόμενα που αποτελούν τις εξαιρέσεις στον κανόνα». Μόνο τότε θα διαφανεί πως τελικά υπήρχε πρόβλημα με τον κανόνα.

Η ψυχολογία, προσπαθώντας να γίνει και αυτή μια στιβαρή επιστήμη, μιμήθηκε την φυσική και τις τεχνικές της. Για να το κάνει αυτό όμως απεκδύθηκε της δυνατότητας να εξετάζει οριακά φαινόμενα και εμπειρίες που ή ίδια χαρακτηρίζει παραφυσικά γιατί δεν χωράνε στα ερμηνευτικά της πλαίσια. Πόσο «παραφυσικό» είναι το déjà vu όταν το εβδομήντα τοις εκατό των ανθρώπων το έχουν βιώσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους; Πόσο παραφυσική είναι η τηλεπάθεια ή η διόραση, όταν όλοι τις έχουν βιώσει σε κάποια στιγμή της ζωής τους; Δυστυχώς οι επιστήμονες που μελετούν αυτά τα οριακά φαινόμενα είναι μετρημένοι στα δάκτυλα και όπως λέει και ο Εγγλέζος βιολόγος Ruppert Sheldrake, αντιμετωπίζονται από το επιστημονικό κατεστημένο σαν «διανοητικοί πορνογράφοι».

Στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια πραγματοποιείται μια μεγάλη έρευνα με 2.500 χιλιάδες παιδιά που θυμούνται την ακριβώς προγενέστερη ζωή τους, κάτι που δίνει και τη δυνατότητα διασταύρωσης των πληροφοριών που δίνουν τα παιδιά. Σε τι πορίσματα έχει καταλήξει η έρευνα έως τώρα; 

Το Τμήμα Μελετών της Αντίληψης (Division of Perceptual Studies) αποτελεί στην ουσία ένα αυτονομημένο τμήμα του Πανεπιστημίου που δεν εντάσσεται όμως στα γεωγραφικά όριά του. Εδώ είναι πραγματικά άξιος λόγου ο συμβολισμός που εμπεριέχεται σ’ αυτόν τον παραλληλισμό. Σαν να υπάρχει μια υποδόρια προβολή που συνοψίζεται ως εξής: «Κύριοι μελετάτε φαινόμενα που κινούνται στις παρυφές της ανθρώπινης εμπειρίας; Τότε θα στεγάζεστε και σε ένα συγκρότημα που βρίσκεται στις παρυφές του δικού μας πανεπιστημίου».

Σ’ αυτό όμως το υπερσύγχρονο πενταόροφο κτίριο στεγάζονται αυτοί οι πραγματικά άξιοι επιστήμονες που μελετούν φαινόμενα όπως τις επιθανάτιες εμπειρίες, τη μεταβίβαση σκέψης και τηλεπάθεια, την εξ’ αποστάσεως όραση και της μνήμες των παιδιών που αναφέρονται σε προηγούμενες ενσαρκώσεις τους. Ό όγκος των στοιχείων που έχουν συσσωρευτεί έχει πλέον τεκμηριώσει, με σχεδόν αναντίρρητο τρόπο, πως δεν απομένει πλέον καμιά εναλλακτική πρόταση, παρά πως αυτές οι μαρτυρίες των παιδιών αντιστοιχούν όντως σε μια πραγματική πρότερη ενσάρκωση. Για να πειστείτε θα πρέπει να διαβάσετε τους δεκάδες τόμους και τις χιλιάδες σελίδες των ερευνών που ξεκίνησαν, πριν 60 χρόνια, από τον καθηγητή Ian Stevenson.

Όσον αφορά στη μετενσάρκωση, ο σκεπτικιστής θα σκαρφιστεί μπόλικες «έξυπνες» ερωτήσεις για να «στριμώξει» όσους πιστεύουν σε αυτήν. Τι απαντά όμως στο ότι πρόκειται για μια πίστη που δεν λέει να σβήσει στους αιώνες, που υπήρχε σε όλες σχεδόν τις θρησκείες, συμπεριλαμβανομένου του πρώιμου χριστιανισμού και που τη συμμερίζονται τόσοι άνθρωποι, θρησκευόμενοι ή μη, έως τώρα; Ποια είναι η κατά κανόνα αντίδρασή του όταν του προσκομίζονται αδιάσειστα στοιχεία;

Στην τελευταία του συνέντευξη στο BBC ο Carl Jung είχε πει: «Δεν είναι θέμα πιστεύω, είναι θέμα γνώσης». Γνωρίζουμε λοιπόν πλέον, τεκμηριωμένα και επιστημονικά, πως η μετενσάρκωση, τουλάχιστον για κάποιους από εμάς, είναι μια βεβαιότητα. Πλέον το μπαλάκι περί της αντιθέτου άποψης περνάει στους κατ’ επάγγελμα σκεπτικιστές που καλούνται τώρα να μας παρέχουν την εναλλακτική εξήγησή τους. Δεν είμαστε πλέον στην εποχή του Σωκράτη που η υποστήριξη της ύπαρξης της ψυχής προσεγγιζόταν μόνο φιλοσοφικά.

Σήμερα τα στοιχεία είναι πολλά και συντριπτικά. Να απαντήσω με σαφήνεια στο πώς ένας σκεπτικιστής αντιδρά σε αυτά τα στοιχεία; Πολύ απλά, τα αγνοεί. Πάντα αυτό έκανε και πάντα αυτό θα κάνει. Όταν ο Semmelweis ανακάλυψε τα οφέλη της αντισηπτικής προστασίας, τον 19ο αιώνα, αγνοήθηκε και λοιδορήθηκε όσο κανείς άλλος γιατρός στην ιστορία της ιατρικής. Πέθανε ξεχασμένος και ταπεινωμένος στην αφάνεια. Όταν οι αδελφοί Wright έκαναν την πρώτη τους πτήση το 1903, για πέντε ολόκληρα χρόνια θεσμοί και «επιστήμονες» τους αγνοούσαν επιδεικτικά γιατί «κάτι τέτοιο ήταν ανθρωπίνως αδύνατον».

Κάποιοι αποδίδουν το υλικό που προκύπτει από τις αναδρομές σε συντονισμό με τα ακασικά αρχεία ή άλλες συχνότητες. Μελετώντας τη βιβλιογραφία, κάτι τέτοιο μάλλον καταρρίπτεται στις περιπτώσεις μετενσάρκωσης που δύνανται να εξακριβωθούν. Μένει ανοιχτό για κάποιες άλλες;

Η γνώση μας όσον αφορά σε αυτά τα φαινόμενα είναι σε εμβρυακό στάδιο. Θεωρώ όμως πως σε εκατό χρόνια από σήμερα θα έχει εδραιωθεί στο συλλογικό ασυνείδητο η αποδοχή της μετενσάρκωσης. Φανταστείτε πώς θα αισθάνονταν οι αδελφοί Wright αν την ώρα που έκαναν τις απόπειρες πτήσης τους περνούσε από πάνω τους ένα Jumbo 747. Όσο για τα ακασικά αρχεία είναι μια ιδέα που πρωτοειπώθηκε από τον Edgar Cayce, τον «κοιμώμενο προφήτη» όπως άρεσε σε πολλούς να τον αποκαλούν. Ο Carl Jung κάτι αντίστοιχο το αποκαλούσε συλλογικό ασυνείδητο.

Σήμερα θα μπορούσε να το παρομοιάσει κανείς σαν κάποιο Cloud όπου εναποτίθενται εκεί οι πληροφορίες και όσοι έχουν τους κωδικούς έχουν πρόσβαση στις πληροφορίες αυτές. Δεν έχω κανένα λόγο να μην αποδεχθώ πως θα μπορούσε να είναι και έτσι. Θα μπορούσαν τα πάντα να είναι καταγεγραμμένα σ’ ένα κβαντικό επίπεδο και όλα να γίνονται ταυτόχρονα και ο χρόνος να μην είναι γραμμικός. Θεωρώ όμως πως έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας για να φτάσουμε σ’ αυτήν την κατανόηση.

Η εξήγηση που δίνεται για το φαινόμενο των προηγούμενων ζωών είναι πως ερχόμαστε και ξαναρχόμαστε ώστε να πάρουμε το μάθημά μας, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να τελειωθούμε. Υποστηρίζεται ότι επιλέγουμε το σώμα όπου θα ενσαρκωθούμε, παρά τα δεινά που ίσως μας περιμένουν. Δεν υπάρχει και εδώ, σε αυτή την εξήγηση, ένα είδος τιμωρίας; Δεν είναι πάλι το σώμα τόπος δεινών και βασάνων; Γιατί η ευθύνη βαραίνει μόνο τον μαθητή ενώ η ίδια η διττή Δημιουργία εμπεριέχει και τον θετικό και τον αρνητικό πόλο; Αυτή είναι η εξήγηση ή θέλουμε οπωσδήποτε μια εξήγηση;

Μήπως πέφτουμε στην παγίδα ενός Θεού δημιουργού; Και αν το κάνουμε αυτό γιατί το κάνουμε; Δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός με την θρησκευτική έννοια. Όμως μοιάζει σαν να υπάρχει μια υπέρτατη συνείδηση που επιβλέπει και αφουγκράζεται χωρίς να κρίνει. Δίνει την δυνατότητα επιλογής στον καθένα από εμάς. Βέβαια, αν δεν είμαστε πνευματικά ώριμοι, δεν επιλέγουμε πάντα εμείς τις συνθήκες ενσάρκωσής μας. Κάποιες στιγμές μας επιβάλλεται εκ των άνω, από ανώτερες πνευματικές οντότητες. Προφανώς επειδή εμείς δεν έχουμε την απαραίτητη πνευματική ωριμότητα για να πράξουμε δεόντως.

Για να δώσω ένα παράδειγμα: αν εγώ, σε μια προηγούμενη ζωή, υπήρξα βιαστής και διέλυσα με την πράξη μου αυτή την ψυχοσύνθεση και την πνευματική ακεραιότητα του θύματός μου, καλούμαι να επανορθώσω. Έρχομαι λοιπόν στην επόμενη ενσάρκωση για να διορθώσω το λάθος μου. Το αν θα το καταφέρω δεν είναι ούτε εξασφαλισμένο, ούτε εγγυημένο, και φυσικά δεν εξαρτάται μόνο από μένα αλλά και από τη σημερινή στάση του πρώην θύματός μου. Μην ξεχνάμε πως ο Σωκράτης στήριζε όλη του την θεωρία περί της προΰπαρξης της ψυχής στην αίσθηση δικαίου των μικρών παιδιών.

Άρα, αν προϋπάρχει αίσθηση δικαίου, υπάρχει και το ενδεχόμενο της τιμωρίας ή του επαίνου. Έκανες καλό, θα βρεις καλό, έκανες κακό θα το βιώσεις για να δεις πώς είναι.

Δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες ανθρώπων που είχαν επιθανάτιες εμπειρίες και την ώρα που γινόταν η πανοραμική ανασκόπηση της ζωής τους αναβίωναν την ζωή τους όχι από την σκοπιά του Εγώ, αλλά από την σκοπιά του ανθρώπου που είχαν απέναντί τους. Βίωναν τα συναισθήματα των ανθρώπων που πρόσβαλλαν, ταπείνωσαν, χτύπησαν, βίασαν. Όταν τους δόθηκε η εντολή να γυρίσουν πίσω, γιατί ακόμη δεν ήρθε η ώρα τους για τον άλλο κόσμο, μεταμέλησαν και η ζωή τους πήρε μια εντελώς διαφορετική τροπή όπου ο εγωκεντρισμός παραγκωνίστηκε και έγιναν πιο ευαίσθητοι και αλληλέγγυοι πολίτες. Με δυο λέξεις, ό,τι σπείρεις θα θερίσεις.

Πάμε στο καινούργιο βιβλίο σου «Σκιώδεις Παρεισφρήσεις» (Αδιανόητες Πτυχές της Πνευματικής Πραγματικότητας) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔION. Το βιβλίο πραγματεύεται την κατάληψη της ανθρώπινης ψυχής από παρασιτικές, σκοτεινές οντότητες. Δεν έχω υπόψη μου άλλο εμπεριστατωμένο έργο ανάλογης θεματικής στην ελληνική βιβλιογραφία (διόρθωσέ με εάν κάνω λάθος). Το διάβασα μέσα σε δυο μέρες. Πόσο έτοιμο ή πόσο ανέτοιμο πιστεύεις ότι βρίσκεις το αναγνωστικό κοινό;

Για να διάβασες ένα τέτοιο βιβλίο σε δύο μέρες σημαίνει πως κάτι είχε να σου πει, πως σ’ άγγιξε και σε βρήκε έτοιμη να το ενστερνιστείς. Ναι όντως, στην ελληνική βιβλιογραφία είναι το μοναδικό τέτοιο βιβλίο.

Το κοινό δεν είναι έτοιμο για τέτοια θέματα και δεν θα το αποδεχθεί εύκολα. Δεν είχα σκοπό να το εκδώσω τώρα, αλλά σαν ήρθε ο κορωνοϊός φοβήθηκα μην βιαστεί ο Χάρος να με πάρει και είπα να κάνω μια, έστω και πρόωρη, κατάθεση ψυχής. Το βιβλίο μου επαναφέρει κάτι που θεωρούταν βεβαιότητα επί χιλιετίες από εκατοντάδες κουλτούρες, το φαινόμενο της κατάληψης από περιφερόμενα πνεύματα.

Πνεύμα ονομάζουμε αυτή την υπόσταση της συνείδησης που δεν είναι ενσαρκωμένη. Όταν ενσαρκώνεται την λέμε ψυχή και τότε στην ουσία το πνεύμα περιορίζεται από τα όρια και τις δυνατότητες του σώματος και του εγκεφάλου μας. Όταν επέλθει ο θάνατος, η ψυχή αποδεσμεύεται και ξαναγίνεται άυλο πνεύμα. Το πρόβλημα της κατάληψης προκύπτει όταν τα άσαρκα πνεύματα δεν κινούνται προς την σφαίρα του φωτός, δηλαδή την πηγή των πάντων, αλλά αντίθετα παραμένουν στο χαμηλό γκρίζο επίπεδο, κάτι που θυμίζει τις περιγραφές του Άδη των αρχαίων Ελλήνων.

Εκεί διψούν να ξαναζήσουν και να ξαναχαρούν τις απολαύσεις της σάρκας, όχι όμως με τον σωστό και φυσιολογικό δρόμο της κανονικής ενσάρκωσης, αλλά αντίθετα διά της πλαγίας παρασιτικής οδού της κατάληψης ενός άλλου σώματος. Λειτουργούν δηλαδή σαν λαθρεπιβάτες και σαν βαμπίρ, απομυζώντας την ενέργεια και την δύναμη των ζώντων.

Αυτά τα «χαμηλά» πνεύματα έχουν εξαρτήσεις. Είναι πνεύματα πρώην ναρκομανών, αλκοολικών, τζογαδόρων, σεξομανών, που προσπαθούν πάση θυσία και με κάθε τρόπο να πάρουν έστω και μια «τζούρα» από τις παλιές καταστροφικές τους συνήθειες. Και όλα αυτά γίνονται εν αγνοία των ανυποψίαστων ξενιστών τους. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου μου θα συνειδητοποιήσετε πόσο ευάλωτοι μπορεί να είμαστε όλοι μας σ’ αυτές τις σκιώδεις και υποδόριες επιρροές και πόσο προσεκτικοί πρέπει να είμαστε για να αποφύγουμε τις κακοτοπιές.

Μεταφέρω αυτούσια την αφιέρωση που κάνεις στο βιβλίο: «Αφιερωμένο σ’ αυτές κι αυτούς που έφυγαν νωρίς. Τους άωρους, τους βιαιοθάνατους και τους αμύητους. Σ’ αυτούς που δεν πήγαν στο φως. Σ’ αυτούς που ακόμα περιφέρονται σαν σκιές. Σ’ αυτές κι αυτούς που άφησαν πίσω τους πονεμένους, αγαπημένους και εκκρεμότητες». Πες μου για αυτές τις εκκρεμότητες που επιμένουμε να μη λύνουμε. Πόσο ανελέητα βαρίδια μπορούν να γίνουν;

Τι νομίζετε πως συνέβη στην ψυχούλα της άτυχης εικοσάχρονης Καρολάϊν, αλλά και σε τόσες άλλες κοπέλες, για να ακριβολογούμε; Νομίζετε πως αποχώρησε ανέμελη και ανηφόρισε στο φως χωρίς να κοιτάξει πίσω; Μα όχι βέβαια. Την έπνιξε ο ίδιος της ο άντρας και άφησε ένα μωράκι ενός χρόνου αβοήθητο και ορφανό. Η Καρολάϊν αυτή την στιγμή θα λυσσομανάει να γυρίσει στο παιδί της ενώ θα θυμώνει γιατί αδυνατεί να το κάνει. Η Καρολάϊν είχε την εκκρεμότητα να μεγαλώσει ένα παιδί και να το φέρει στην ενηλικίωση και αυτή της την δέσμευση την έπαυσε διά της βίας ο αδίστακτος και υποκριτής πιλότος.

Τι νομίζετε πως συμβαίνει στην ψυχούλα ενός νεαρού πρεζονιού όταν φεύγει από τη ζωή; Δυστυχώς, δεν απαλλάσσεται από τον εθισμό του αλλά βασανίζεται από το στερητικό σύνδρομο της ηρωίνης και ψάχνει τρόπο να ικανοποιήσει τη δίψα του. Το στερεότυπο «άντε να πεθάνω να ησυχάσω» δεν παίζει δυστυχώς. Δεν αλλάζει κάτι σημαντικά όταν περνάμε στην απέναντι όχθη με την βοήθεια του Χάροντα. Το πνεύμα εξακολουθεί να επιθυμεί και να διψά για τα πάθη του αλλά μην έχοντας σάρκα αδυνατεί να τα ικανοποιήσει.

Οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν πολύ καλά τι επιπτώσεις είχε αυτό στις πρόωρα αδικοχαμένες ψυχές και είχαν και ονομασίες για αυτές. Τις ονόμαζαν άωρες και βιαιοθάνατες, δηλαδή αυτές που έφευγαν πριν την ώρα τους και αυτές που έφευγαν βίαια. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπήρχαν και τα νεκρομαντεία, για να μπορούν αυτές οι αδικοχαμένες ψυχές να επικοινωνούν με τους πενθούντες συγγενείς τους. Αναφέρομαι εκτενώς στο θέμα στο κεφάλαιο «Εκούσιες Μεταθανάτιες Εμπειρίες» στο βιβλίο μου Μετενσάρκωση (σελ. 229-232).

Νάσο, εάν εσύ που αποδέχεσαι το ενδεχόμενο της μετενσάρκωσης ερχόσουν αύριο ξανά στον πλανήτη μας τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Σίγουρα δεν θα ήθελα να ήμουν ψυχικός βοθρατζής όπως σήμερα. Αντίθετα, θα ήθελα να ήμουν ένας δασοφύλακας, ένας προστάτης των δασών, ένας ασήμαντος επόπτης της φύσης, ένας δασοπυροσβέστης, ένας προστάτης της παραγκωνισμένης ζωής. Να ποτίζω χελώνες και να  υιοθετώ αδέσποτα… «Θα θελα να ’μουν κηπουρός σ έναν κοραλλένιο κήπο στο βυθό»…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο συγγραφέας θα βρίσκεται στο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο, στο περίπτερο των εκδόσεων ΔΙΟΝ, υπογράφοντας το βιβλίο του, την Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2022 και ώρα 9:00 μ.μ

Βιβλιογραφία:

Νάσος Κομιανός: Μετενσάρκωση, Η Οδύσσεια της Ψυχής από Σώμα σε Σώμα, εκδόσεις Δαιδάλεος, 2018.

Athanasios N. Komianos: Rapid Entity Attachment Release (REAR): A breakthrough in the world of spirit possession and releasement. Corfu, Hypnoscopesis Publishing, 2011.

Νάσος Κομιανός: Σκιώδεις Παρεισφρήσεις (Αδιανόητες Πτυχές της Πνευματικής Πραγματικότητας), εκδόσεις Δίον, 2021

Πηγή

 

 

Related Posts