Τι θα γινόταν αν έτσι για το ξεκάρφωμα ακούγαμε καμιά φορά τα παιδιά μας;

6/12/2022, ρεπορτάζ του Mega, Σέρρες: «Εκείνη την ημέρα ο Βασίλης δεν ήθελε να πάει σχολείο» – Συγκλονίζει ο θείος του 11χρονου…

Ένας τίτλος που ίσως πέρασε απαρατήρητος για τους περισσότερους από εμάς που αφορά στον πρόωρο θάνατο του μικρού Βασίλη από την έκρηξη του καυστήρα σε σχολείο των Σερρών.
Πόσες μανάδες και πατεράδες δεν λαμβάνουν υπόψη τους τις παρακλήσεις των παιδιών τους. Πόσες τύψεις θα βασανίζουν την χαροκαμένη μάνα που πιθανόν ισόβια θα αυτομαστιγώνεται για την επιλογή της;

Μήπως οι γονείς θα έπρεπε κάποιες φορές να ακούν πιο ζεστά τις παρακλήσεις των παιδιών τους; Με βασανίζει αυτό το ερώτημα γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που ένα τέτοιο προαίσθημα, μία τέτοια δυσθυμία παρατηρείται στα παιδιά. Σαν γονείς πιέζουμε τα παιδιά να μην ακούν το ένστικτο τους, ή τη διαίσθηση τους και τα αναγκάζουμε να υποκύψουν στη δικτατορία του πρέπει. Πιθανότατα να θεωρούμε πως τα παιδιά μάλλον θέλουν να λουφάρουν ή να την κοπανήσουν, αλλά μήπως σε κάποιες περιπτώσεις θα πρέπει να ρωτούμε τα παιδιά μας γιατί δεν θέλουν να κάνουν αυτό που περιμένουμε απ’ αυτά. Μήπως πρέπει να τα αφουγκραζόμαστε με υπομονή, χωρίς να αφήνουμε τις “δουλειές μας” να μας επισκιάζουν την σχέση μας με τα παιδιά μας.

Σας πάω 56 χρόνια πίσω στο Άμπερφαν της Ουαλίας όπου έλαβε χώρα ο παρακάτω διάλογος:

“Στις αρχές Οκτωβρίου του 1966, μια δεκάχρονη μαθήτρια από την Ουαλία, η Έρυλ Μαίη Τζόουνς, είχε κάτι σημαντικό να πει στη μητέρα της:

“Μαμά”, είπε, “δεν φοβάμαι να πεθάνω”.

“Είσαι πολύ μικρή για να μιλάς για τον θάνατο”, είπε η μητέρα της. “Θέλεις ένα γλειφιτζούρι;”

“Όχι”, είπε, “αλλά θα είμαι με τον Πίτερ και την Τζουν”.

Αργότερα στις 20 Οκτωβρίου, μετά από ένα αξέχαστο όνειρο, η Έρυλ Μαίη είπε στην μητέρα της:

“Μαμά, άσε με να σου πω για το όνειρό μου χθες το βράδυ”, είπε.

“Αγάπη μου, δεν έχω χρόνο τώρα. Πες μου το ξανά αργότερα”.

“Όχι, μαμά, πρέπει να με ακούσεις”, είπε. “Ονειρεύτηκα ότι πήγα στο σχολείο και δεν υπήρχε σχολείο εκεί. Κάτι μαύρο είχε πέσει πάνω του”.

Την επόμενη μέρα έγινε η καταστροφική κατάρρευση μιας χωματερής ανθρακωρυχείου. Η χωματερή είχε δημιουργηθεί σε μια ορεινή πλαγιά πάνω από το Ουαλικό χωριό Aberfan, και κάλυπτε μια φυσική πηγή. Η έντονη βροχόπτωση οδήγησε σε συσσώρευση νερού εντός της χωματερής που την έκανε να γλιστρήσει ξαφνικά προς τα κάτω ως χείμαρρος λάσπης, σκοτώνοντας 116 παιδιά και 28 ενήλικες καθώς καταπλάκωσε το Γυμνάσιο Πάντγκλας και μια σειρά σπιτιών.

Η τραγική ειρωνεία είναι πως το φέρετρο της μικρής Έρυλ τοποθετήθηκε ανάμεσα στα φέρετρα του Πίτερ και της Τζουν.
Η παραπάνω ιστορία είναι μία από τις εβδομήντα έξη που παρέλαβε το “Γραφείο Προαισθημάτων” όπως άρεσε να το ονομάζουν οι συντάκτες της εφημερίδας  Evening Standard του Λονδίνου και ανήκε στην μητέρα της Έρυλ. Η δημιουργία αυτού του γραφείου έλαβε χώρα όταν ο ψυχίατρος Τζον Μπάρκερ επισκέφτηκε τον συντάκτη επιστημονικών θεμάτων της εφημερίδας Πήτερ Φαίρλευ και συμφώνησαν από κοινού να στήσουν αυτό το πρωτοποριακό εγχείρημα. Ο Μπάρκερ ως θεράπων ιατρός στο πλησιέστερο νοσοκομείο Σέλμπυ στην ευρύτερη περιοχή έσπευσε στον χώρο του δυστυχήματος και είδε όλη την φρίκη από κοντά. Ήταν ένας καταξιωμένος ψυχίατρος και συντάκτης της κορυφαίας ιατρικής επιθεώρησης Lancet.

Ως τακτικό μέλος της Βρετανικής Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών, αναρωτήθηκε αν κάποιοι άνθρωποι είχαν κατά κάποιον τρόπο προαισθανθεί την επερχόμενη καταστροφή. Έτσι συμφώνησαν με τον Φαίρλευ να στήσουν ένα γραφείο στο οποίο θα δεχόντουσαν τηλεφωνήματα και θα αξιολογούσαν τα γράμματα. Τα κριτήρια που έθεσαν οι δύο τους τα είχε διαμορφώσει προτύτερα ο ερευνητής Λάμπερτ και ήταν τα εξής:

1. Το όνειρο πρέπει να αναφερθεί σε έναν αξιόπιστο μάρτυρα πριν από την εκδήλωση του γεγονότος με το οποίο φαίνεται να σχετίζεται.
2. Το χρονικό διάστημα μεταξύ του ονείρου και του συμβάντος πρέπει να είναι μικρό.
3. Το γεγονός θα πρέπει να είναι ένα γεγονός κατά το οποίο οι συνθήκες του ονειρευόμενου φαίνονταν απίθανες κατά τη στιγμή του ονείρου.
4. Η περιγραφή στο όνειρο θα πρέπει να αφορά ένα γεγονός που προορίζεται να εκπληρωθεί κυριολεκτικά και όχι απλώς συμβολικά να προαναγγέλλεται.
5. Οι λεπτομέρειες του ονείρου θα πρέπει να συμφωνούν με τις λεπτομέρειες του γεγονότος.

Έτσι όταν οι δημοσιογράφοι φιλτράρισαν με τα παραπάνω κριτήρια τις 76 αναφορές κατέληξαν αρχικά σε 25 αξιόλογες εμπειρίες. Δείτε τον πίνακα στο τέλος του άρθρου. Ωστόσο μόνον επτά μαρτυρίες πληρούσαν και τα πέντε κριτήρια του Λάμπερτ και ως εκ τούτου θεωρήθηκαν οι πιο αξιόπιστες. Έτσι εκτός από την μαρτυρία της μητέρας της μικρής Έρυλ είχαμε και άλλες έξη μαρτυρίες εξίσου αξιόλογες.   Όμως αυτό που διαπιστώθηκε στην συνέχεια είναι πως υπήρχαν δύο άνθρωποι που ξεχώριζαν ιδιαίτερα σε σχέση με όλους τους άλλους και που ήταν προικισμένοι με ιδιαίτερα χαρίσματα που ξεπερνούσαν κατά πολύ τον μέσο όρο. Η μία ήταν η δεσποινίδα Μίντλετον και ο άλλος ο κύριος Άλαν Χέντσερ. Φαίνεται πως αυτοί οι δύο άνθρωποι λειτουργούσαν ως “ανθρώπινοι σεισμογράφοι” προβλέποντας τις ενδεχόμενες καταστροφές. Στην περαιτέρω συνεργασία τους με τον ψυχίατρο Μπάρκερ οι δύο αυτοί “σεισμογράφοι” προέβλεψαν με μεγάλη ακρίβεια γεγονότα και δυστυχήματα που απασχόλησαν την κοινή γνώμη.

Για παράδειγμα στις 21 Μαρτίου του 1967 ο Χέντσερ είχε ένα όραμα όπου είδε πως ένα αεροσκάφος τύπου Caravelle θα είχε προβλήματα μετά την απογείωση του. Πηγαίνει προς κάτι βουνά και μετά διακόπτεται το σήμα του. Είπε πως οι νεκροί θα ανέρχονταν σε 123–124 άτομα και πως μόλις ένας θα επιζούσε σε πολύ άσχημη κατάσταση. Ο Χέντσερ όμως δεν μπορούσε να προσδιορίσει την περιοχή που θα γινόταν το δυστύχημα ούτε την ακριβή ημερομηνία. Ένα μήνα μετά ένα αεροσκάφος της Britannia αφού δεν μπόρεσε να προσγειωθεί στο Κάϊρο και ενώ του δόθηκε εντολή να προσγειωθεί στην Βηρυττό ο Εγγλέζος καπετάνιος Μαικλ Μιλλερ προσπάθησε να το προσγειώσει στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας ανεπιτυχώς την πρώτη φορά αλλά δυστυχώς δεν υπήρξε δεύτερη διότι το αεροπλάνο προσέκρουσε στον λόφο Μαντά. Η αρχική αποτίμηση μιλούσε για 124 νεκρούς αλλά ο αριθμός ανήλθε στους 126 όταν απεβίωσαν και οι δύο νοσηλευόμενοι δύο μέρες μετά. Για την ιστορία διασώθηκαν τέσσερεις επιβάτες.

Όμως και η κυρία Middleton δεν πήγαινε πίσω στις προβλέψεις. Στις 23 Απριλίου του 1967 ζωγράφισε και ταχυδρόμησε το όραμα της κατά το οποίο ένας αστροναύτης που ήταν στο διάστημα ένιωθε στριμωγμένος μέσα σε ένα σφαιρικό όχημα. “Ο αστροναύτης ήταν τρομαγμένος και πετρωμένος. Αυτή η αποστολή θα καταλήξει σε τραγωδία.” Λίγες ώρες μετά το Soyuz 1 μετά από πολλές αστοχίες συστημάτων κατέπεσε στο Καζακστάν και ο κοσμοναύτης Βλαδίμηρος Κομαρόφ είχε φρικτό τέλος. Η κυρία Μίντλετον μόλις είχε ανέβει στα μάτια του Μπάρκερ.

Την Πρωτομαγιά του ίδιου έτους ο Χέντσερ ξαναχτυπά. Μιλά πάλι για μια πτώση αεροπλάνου που θα γίνει τρεις εβδομάδες μετά και που θα έχει περισσότερους από εξήντα νεκρούς μεταξύ αυτών και πολλά παιδιά αλλά και επιζώντες ενώ έβλεπε ξεκάθαρα το πτερύγιο της ουράς. Τελικά ένα αεροπλάνο τύπου Argonaut Canadair της British Midland Airways κατέπεσε στο Stockport και σκοτώθηκαν οι 72 από τους 84 επιβάτες.

Οι δύο αυτοί “μάντεις” κακών ειδήσεων συνέπεσαν στις προβλέψεις τους δύο φορές. Η πρώτη αφορούσε τον εκτροχιασμό τρένου με πολλά θύματα. Η δις Μίντλετον στέλνει μια έντονη προειδοποίηση στο Γραφείο Προαισθημάτων. “Αρχικά βλέπω μεταλλικές ράγες μετά μια έντονη φωταψία και μετά σκόνη. η λέξη τρένο κατακλύζει το μυαλό μου… Βλέπω μια σύγκρουση προφανώς σε ράγες, μπορεί να σχετίζεται και με σταθμό, άνθρωποι περιμένουν στον σταθμό και η λέξη Charing Cross.  Στις 11 Οκτωβρίου ο Χέντσερ είχε επίσης γράψει για εκτροχιασμό τρένου και πως δύο αμαξώματα θα σωριάζονταν το ένα πάνω στο άλλο.  Τότε στις 5 Νοεμβρίου στις 9:16 μ.μ. ένα τρένο με προορισμό το Charing Cross, εκτροχιάστηκε οκτώ μίλια πριν τον προορισμό του και κατά την συντριβή των αμαξωμάτων 49 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους ενώ υπήρχαν και 78 τραυματίες. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο 17χρονος τότε Ρόμπιν Γκιμπ, τραγουδιστής των Bee Gees, που παρεμπιπτόντως η πρώτη επιτυχία του συγκροτήματος είχε ως πηγή έμπνευσης την καταστροφή του Aberfan.

Η τραγική ειρωνεία είναι πως αυτοί οι δύο μάντεις κακών έπεσαν πάλι μέσα προς απογοήτευση όλων των εμπλεκομένων στο εγχείρημα του Γραφείου Προαισθημάτων, προέβλεψαν με επιτυχία τον επικείμενο και πρόωρο θάνατο του Μπάρκερ ο οποίος έφυγε στα σαράντα τέσσερα του χρόνια από ανεύρυσμα στον εγκέφαλο στις 20 Αυγούστου του 1968.

Όπως αντιλήφθηκε και ο ίδιος ο Μπάρκερ “αν αποδεχθούμε τις ενδείξεις των προγνώσεων από τις αναφορές που συλλέχθηκαν από το Γραφείο Προαισθημάτων, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως το μέλλον υπάρχει στο εδώ και τώρα και στην παρούσα στιγμή.”

Αναρωτιέμαι τί θα γινόταν αν και εμείς εδώ στην Ελλάδα κάναμε ένα αντίστοιχο γραφείο και αν πετυχαίναμε αυτό που οραματιζόταν η Λουίζα Ράϊν το 1961 όταν είπε: “Αν η προγνωστική ικανότητα αναπτυχθεί και είναι προσανατολισμένη και αν διευκρινιστούν οι ατελείς εντυπώσεις της Έξω Αισθητηριακής Αντίληψης (ESP), ιδίως εκείνες που υποδηλώνουν επερχόμενη καταστροφή, θα μπορούσε να ακολουθήσει σοφή και προληπτική δράση προς ανείπωτο όφελος της ανθρωπότητας.” 

Πηγές:
Knight, Sam. The Premonitions Bureau: A Τrue Story. London: Faber & Faber 2022.
Robertson, Tricia. “It’s Life and Death but Not as You Know It! From the Unbelievable to the Bizarre”. White Crow Books, 2020.
Dossey, Larry. The Power of Premonitions: How Knowing the Future Can Shape Our Lives. Dutton Adult, 2009.

Πίνακας 1. *

Ακολουθεί ένας πίνακας με ακόμη περισσότερα άτομα που προείδαν την καταστροφή του Άμπερφαν όπως την συνέταξε ο Μπάρκερ.